‘Zolang het me energie geeft, ga ik door’
Corine en Florentine (74) over hun keuze om te blijven werken na de pensioengerechtigde leeftijd
interview door Frans Hoeke, trainer Stavoor Pensioen in Zicht
Voor sommige mensen betekent met pensioen gaan het einde van het werkzame leven. Voor anderen is het juist een nieuw begin — een kans om nog bewuster te kiezen voor wat écht voldoening geeft. Florentine van Vollenhoven en Corine Tiemens zijn allebei 74 en werken nog steeds. Op hun eigen manier en voorwaarden. Niet omdat het moet, maar omdat het hen iets wezenlijks oplevert: energie, zingeving en verbinding.
Corine Tiemens: ‘De beste genezer ben je zelf’
Corine Tiemens werkt nog altijd als fysiotherapeut en reflexzonetherapeut. In haar praktijk behandelt ze cliënten gemiddeld veertien tot achttien uur per week. Daarnaast verzorgt ze één keer per maand een ochtend tijdens de Pensioen in Zicht-cursus van Stavoor, waarin ze deelnemers laat ervaren hoe je lichaam en geest soepeler en bewuster kunt gebruiken. Al meer dan vijftig jaar doet ze dit werk. Maar zeker niet op de automatische piloot. Haar manier van behandelen is met haar meegegroeid. “Door voortschrijdend inzicht durfde ik technieken te combineren en ontstond er iets nieuws. Ik vind het nog steeds geweldig om samen met de cliënt te onderzoeken waar een klacht vandaan komt en wat je eraan kunt doen. De beste genezer ben je uiteindelijk zelf — met wat ingehuurde hulptroepen natuurlijk.” Voor Corine is het geen optie om zomaar te stoppen. “Zolang ik er energie van krijg, fysiek en mentaal nog kan, en er plezier aan beleef, ga ik door. Het contact met mensen, de gesprekken tijdens de behandelingen — dat geeft me inspiratie, zingeving en blijdschap.”
Florentine van Vollenhoven: ‘Ik ben seizoenarbeider naar eigen keuze’
Ook Florentine van Vollenhoven is nog volop actief. Ze geeft trainingen, gastcolleges en begeleidt vastenkuurweken. “In die weken werk ik soms wel zestien uur per dag,” vertelt ze. “Ik ben eigenlijk een soort seizoenarbeider, maar dan op eigen voorwaarden.”
Hoewel ze haar praktijk voor natuurgeneeskunde grotendeels heeft afgestoten, blijft ze zoeken naar manieren om haar kennis en ervaring te delen. “Ik doe alleen nog wat me écht plezier geeft. De 1-op-1-consulten gaven me niet meer voldoende energie. Nu geef ik liever trainingen waar ik iets kan overbrengen vanuit mijn persoonlijke ontwikkeling en levenservaring.”
Florentine merkt dat ze zich vrij voelt om te kiezen — en ook om weer te stoppen. “Misschien stop ik volgend jaar met de vastenkuurweken, die zijn fysiek behoorlijk intensief. Ik krijg binnenkort een nieuwe heup, dus ik laat het nog even open. Maar trainingen en gastcolleges? Die blijf ik voorlopig doen. Veel te leuk!”
Ruimte voor ontwikkeling én verwondering
Beide vrouwen zijn selectiever geworden in wat ze doen, komt naar voren in dit duo-gesprek. Corine is minder uren gaan werken en besteedt nu meer tijd aan beeldhouwen, golf en vrienden. Florentine heeft ‘old school’-opdrachten zoals nascholing weer afgezegd. “Daar voelde ik geen energie meer bij. Maar een nieuwe training ontwikkelen? Ja graag!”
Wat ze ook gemeen hebben: beiden volgen hun vakgebieden nog steeds. Maar niet meer met de intensiviteit van vroeger. “Ik hoef niet meer van alles op de hoogte te zijn,” zegt Florentine. “Ik volg wat bij mij past.” Ook Corine staat er zo in: “Ik doe de verplichte bijscholing, maar wel op een manier die me voedt in plaats van uitput.” Florentine verwoordt het mooi met een oneliner die op een tegeltje kan. “Groei is a never ending story. Elke dag opnieuw ervaar ik verwondering, over iets kleins of iets groots. Nieuwe inzichten, ook buiten mijn vakgebied, verrijken mijn interactie met anderen en geven verdieping aan mijn werk.”
Vragen aan elkaar
Tijdens het duo-interview stellen Corine en Florentine elkaar een persoonlijke vraag. Corine vraagt: “Als je terugkijkt op je werkend bestaan, is er dan nu iets dat je anders had willen doen, dat invloed zou hebben gehad op hoe je nu in het leven staat?” Over het antwoord hoeft Florentine niet lang na te denken. “Tot nu toe zit ik in een doorgaande lijn van werken, met ontwikkeling, inspiratie en voortschrijdend inzicht — uitmondend in het nu. Ik ben nieuwsgierig naar wat de toekomst brengt.”
Dan is de beurt aan Florentine. “Laat jij je nog inspireren door nieuwe dingen en mogelijkheden?”, vraag ze aan Corine. Die tovert een glimlach op haar gezicht. “Zeker. Het werk zelf is nog steeds een bron van inspiratie. En het feit dat ik die inspiratie ook weer mag doorgeven — dat is een geschenk.”
Passie kent geen pensioenleeftijd
We komen tot een afronding van het gesprek. Een vast moment van stoppen kennen ze allebei niet, zo blijkt. “Ik bekijk het per dag,” zegt Florentine. “Ben ik nog gepassioneerd? Krijg ik er energie van? Word ik er blij van? Dan ga ik door.” Corine denkt er net zo over: “Ik heb nooit echt nagedacht over stoppen of doorwerken. Het is gewoon zo gelopen.”
