Korte verhalen van ‘doorwerkers’

Kees Bodegom

Na je pensioen begint het pas echt.
Met pensioen gaan is een datum op de kalender. Niet meer dan dat.
Het leven zelf stopt niet, het verandert alleen van vorm.
Wat eerst vanzelfsprekend was – het ritme, de verplichtingen – valt weg.
En dan begint er iets nieuws.
Geen opgelegd programma meer, geen lijstjes die móeten.
Maar ruimte. Rust. En nieuwe keuzes.
Ik ben blijven doorwerken, maar anders.
Niet meer vanuit moeten, maar vanuit mogen.
Omdat ik het wil, omdat ik ertoe doe, omdat ik iets kan betekenen.
Nieuwsgierigheid is mijn kompas geworden.
Naar mezelf, naar mijn dierbaren, naar mijn omgeving.
Wat beweegt hen, en wat beweegt mij?
Daarmee ben ik opnieuw begonnen.
Lummelen kan nu ook zonder schuldgevoel.
Verwondering krijgt de ruimte.
Een goed gesprek zonder tijdsdruk.
Een wandeling zonder bestemming.
Dat is geen stilstand, dat is verdieping. En dat voelt als een rijk leven.

Maarten Wiesman

Blijkbaar hield ik als jongere al van veel afwisseling in werk.

Na diverse studies, ging ik werken als inval groepsleider met gehandicapte kinderen, wat ik combineerde met toeren met muziekgroepen door Europa. Hiervoor heb ik toen het groot rijbewijs gehaald. Via een kennis kwam ik op het idee om buschauffeur te worden, wat ik leuk vind en dus nog steeds doe.

Ik ben deels blijven werken uit boosheid. Voor mij voelde het dat je na je 65ste afgeschreven bent. Ik ben gezond, loop in Noorwegen langeafstandspaden van zeker 400 km. Waarom zou ik dan niet kunnen werken? Daarbij wil ik me ook behoeden voor enig zwart gat.

Het werken brengt me gevoel van nog van nut te zijn voor de maatschappij. Het rijden van een lijnbus, maakt niet uit hoe lang ze zijn, geeft een machtig gevoel; een soort Zen-zijn.

Ver vooruitkijken doe ik niet aan. John Lennon zei: “Life is what happens to you when you’re busy making other plans”. Dus echt plannen doe ik niet al te intensief. Ik laat het meer van het moment afhangen. Op mijn gevoel afgaan. Er wordt dan iets in mij geprikkeld, een soort blij geluksgevoel. Ja, zo zit dat bij mij in elkaar. Spontaan. Alhoewel het ook wel eens tegenvalt. Maar dat hoort erbij. Een ding weet ik zeker dat ik met buswerk voorlopig probeer door te gaan tot ik 76 ben en dan misschien een verlenging. Misschien word ik de oudst nog werkende buschauffeur!

Marian

Ik ga met pensioen maar dat zegt niets over wie ik ben. Ik ben ongelofelijk nieuwsgierig en leergierig en ik weet zeker dat ik dat ga houden. Ik heb me voorgenomen om ieder jaar een nieuwe hobby of een nieuw thema op te pakken, gewoon uitproberen en kijken hoe ver ik kom. Levenslang je blijven verwonderen en verbazen en steeds weer iets nieuws uitvinden, dat is toch het mooiste wat er is. En dat mag straks allemaal in tijd die ik vrij beschikbaar heb…hoe mooi is dat? Ik start maar eens als adviseur van twee kleine bedrijven bij mij in de buurt. Dat lijkt me een geweldige plek om met mijn kennis en ervaring nog bij te dragen aan mooie dingen. Geen vast contract maar gewoon betaald per klus…heet dat doorwerken? En volgend jaar pak ik dan gewoon weer iets anders op: ik heb er ongelofelijk veel zin in!