Een microavontuur is voor iedereen bereikbaar
Door: Frans Hoeke
Er zijn van die dagen dat een tekst van mijn scheurkalender me langer bijblijft. Zo’n dag was 15 april. Ik las wat Alaister Humphreys, Britse auteur en avonturier, schreef.
“Er zitten 16 heerlijke uren tussen stoppen met werken om 17.00 uur en de volgende ochtend weer beginnen om 9.00 uur.”
Alaister Humphreys is bekend geworden met zijn concept van microavonturen. Microavonturen zijn kortstondige, lokaal uitgevoerde avonturen die doorgaans slechts een dag of een weekend duren. Bedoeld om avontuur en opwinding toe te voegen aan het dagelijks leven zonder dat je langdurige reizen of dure uitrusting nodig hebt. Het idee is om uit je comfortzone te stappen, nieuwe ervaringen op te doen en de wereld om je heen te verkennen. Zelfs als je tijd en middelen beperkt zijn.
Humphreys vat dit samen in de volgende formule:
Simpel + kort + plaatselijk + goedkoop = een bereikbaar microavontuur
Humphreys reikt een heel interessant perspectief aan in mijn ogen. Onze levens zijn nauwelijks nog ingericht op avontuurlijke keuzes. Dat is jammer, want hoe minder prikkels je krijgt, hoe passiever je je opstelt, hoe prikkellozer (=saaier) het leven wordt.
Hoe creëer je regelmatig een microavontuur voor jezelf? En hoe pakt Humphreys dat zelf aan? Humphreys woont zelf dicht bij de natuur. Dat biedt hem de gelegenheid om na het werken de heuvels in te gaan en een nachtje onder de sterren te slapen.
Op de keper beschouwd is iedere doorbreking van een routine eigenlijk een microavontuur op zich. Als het maar fris, nieuw en uitdagend aanvoelt voor jou. Start je dag maar eens met koffie buiten in de kou in plaats van in de warme keuken. De kleinste avonturen zorgen vaak voor de beste herinneringen en smaken naar meer.
Try-outs van Vuurol
Onlangs heb ik een mooi microavontuur met anderen beleefd. Dat zit zo: Ik had een groepje oud-deelnemers van de Pensioen in Zicht-cursus uitgenodigd als ‘proefpubliek’ bij de try- outs van Vuurol, festival met locatietheater. Enkele genodigden gaven aan elkaar weer graag te zien, maar weinig of geen ervaring te hebben met theater. Ik had zelf ook geen idee, wat we te zien kregen en al helemaal niet wat de groep er van zou vinden. Met z’n achten zijn we dit microavontuur aangegaan. En we hebben er ontzettend van genoten. Het napraten met de spelers, met de organisatoren én met elkaar leverde voor mij een prachtige middag op. Dit op 20 minuten fietsafstand van mijn huis. Ook nog eens een prachtige tocht door het bos.
Zo’n microavontuur maakt je trots
Het avontuur hoeft dus niet ver weg te zijn. En het kan je ook trots maken. Die ervaring had ik toen een oud-cursist, Hans Cuijlits, mij en de groep cursisten die ik eerder noemde uitnodigde voor een inkijkje in zijn passie: slechtziende en blinde mensen met tandems door het prachtige Brabantse land laten fietsen.
Ik was oprecht trots op een cursist die zich inzet om na zijn pensionering mensen met visuele beperkingen een schitterend microavontuur te laten beleven. Hans Cuijlits uit het Brabantse Reusel slaagt erin om wekelijks een prachtige club vrijwilligers en deelnemers bij elkaar te brengen. Heel inspirerend om de tandemclub ‘WieZienIe’ bezig te zien.
Ook binnen je werk (omgeving) zijn volgens mij veel microavonturen mogelijk. Zo hoorde ik pas geleden van een kennis die via, via binnen z’n werk vernam, dat ook een collega de marathon van Rotterdam ging lopen. Samen hebben ze even geluncht en genoten van de gezamenlijke voorpret.
Een klein avontuur kan dus wel degelijk grote impact hebben. Van dat inzicht van Alaister Humphreys kunnen we zeker ons voordeel doen. Heb je zelf ook een microavontuur bedacht of meegemaakt? Laat het me weten (fhoeke@stavoor.nl) Ik verwerk de ideeën graag nog eens in een blog over dit interessante onderwerp.
