Een betekenisvol afscheid
In 2022 heb ik voor Stavoor als freelancer een aantal cursussen Pensioen in Zicht mogen begeleiden. Een van de thema’s in deze cursus is terugkijken naar wat er was, wat laat ik achter, wat neem ik mee en vandaaruit het ‘afscheid nemen’.
Ik heb de kans gekregen om vanaf januari 2023 bij Stavoor in dienst te komen als lid van het kernteam. In mijn 60e levensjaar een fantastische stap naar een mooie organisatie met gedreven en deskundige collega’s.
Bij het thema ‘afscheid’ in de cursussen van vorig jaar heb ik mogen vertellen, zien en horen hoe belangrijk het is om er iets waardevols van te maken: een punt zetten, een (rituele) overgang naar een andere fase, gedag zeggen, even in het middelpunt staan, regie nemen op vorm en inhoud.
En ineens realiseerde ik me in oktober ’22 dat dit ‘afscheid nemen’ ook op mijn pad kwam. Mijn gedachten daarover schoten alle kanten op: Ach, laat maar, ik heb niet eens zolang voor deze organisatie gewerkt, een taartje in de kantine is wel genoeg, ze zijn gewend om recepties te organiseren en bah, dat wil ik niet. Wie wil ik eigenlijk gedag zeggen, als ze maar geen ‘dossier-inzicht-praatje gaan houden… Het was al helpend dat ik me in de laatste weken dankbaar voelde voor alles wat ik had mogen leren en meemaken: verdieping in mijn trainersvaardigheden, gestimuleerd, geïnspireerd door de kennis en kunde van collega’s enz. En met een nadere datum in het vooruitzicht de gedachten: oké, afscheid nemen is belangrijk, ik wil er mijn sfeertje van maken, ik wil geen kantooromgeving op m’n laatste werkdag, ik wil naar buiten want daar houd ik van, ik wil mensen uitnodigen die er voor mij toe gedaan hebben de afgelopen jaren. En zo is het gegaan.
Eind november was ik met dierbare collega’s in Lage Vuursche. Bij een knapperend haardvuur, thee met appeltaart, cadeautjes, geschreven kaartjes, warme woorden, ‘weet-je-nog…’, ik kon het allemaal horen. Daarna een flinke boswandeling, begeleid door mijn collega, de vogelaar en Lage Vuursche-bos-kenner. Wandelend nog even bijkletsen, elkaar nog even ontmoeten, frisse lucht en krakende herfstbladeren. Tot slot een bijzonder betekenisvolle verrassing: aan het einde van het bospad kreeg ieder de opdracht om als een menselijke tunnel tegenover elkaar te gaan staan. Ik werd uitgenodigd om hier doorheen te lopen en bij iedereen even te stoppen: één voor één fluisterden mijn dierbare collega’s een compliment en een wens in mijn oor. Wat voelde ik me aan het einde van de tunnel een rijk mens. Een bijzonder groot en waardevol cadeau.
Ik heb een punt gezet, een hoofdletter is begonnen. Nu ik zo recent zelf een afscheid heb mogen beleven kan ik de komende cursussen meer doorleefd het thema in.
