“De vrijheid hebben om te stoppen vanuit eigen keuze”
“Ik wil de vrijheid hebben om op ieder moment te kunnen stoppen vanuit een eigen keuze. En niet omdat ik het niet meer volhou,” vertelt Fineke Andriessen. Ze is docent Nederlands voor niveau 1 groepen op het MBO Amersfoort. Enige tijd geleden volgde ze de training Aftellen of Meetellen van Stavoor. We spraken met haar over de ‘oogst’ van deze training.
“Ik ben deel gaan nemen aan deze training met de mindset: “Ik kan nu financieel eigenlijk stoppen. Ik was eigenlijk van plan de handdoek in de ring te gooien. Ik merkte al langere tijd dat mijn werk me zwaarder viel doordat mijn werkgeheugen achteruit ging en dat ik mijn taken zwaarder begon te vinden. Ik moest wel drie keer vragen hoe ik een Excel bestand moest uploaden en dat vond ik zo vermoeiend. Ik werd ook verdrietig van dat achterlopen. Er kwamen regelmatig jonge mensen binnen die met een hele andere energie in hun werk en het team stonden. Hippe vlotte energie van aanpakken en organiseren. Een Excel bestand is voor hen geen probleem. Ik zat er met een hele andere energie in het werk dan zij. Ik had ook een andere rol binnen het team.”
De training als eye-opener
“En toen kwam de training ‘Aftellen of meetellen’ van Stavoor. En wat bleek? Iedereen in deze training rond deze leeftijdsgroep had moeite met dezelfde zaken als ik. Het lag dus niet aan mij. Het hoorde bij het ouder worden. Een echt eye-opener was het gesprek over de waarde van senioriteit. Mijn jarenlange onderwijservaring kwam in een nieuw licht te staan. Ik heb zoveel te bieden. Heel veel past nog wel maar sommige dingen niet meer.”
Bespreken met de leidinggevende
“De prettige setting in de training en de support van de groep hielpen me bij het nemen van een besluit. Ik ga het bespreken! Ik had ook al een tijdje nieuwe leidinggevenden en interim leidinggevenden waar ik nog niet mee gesproken had over mijn welbevinden op het werk. Ik heb mijn leidinggevende opgezocht en gezegd dat ik het wilde hebben over de zwaardere taken en het werkgeheugen. Dat werd een fantastisch mooi gesprek!”
Energiegevers en energievreters
“We hebben het gehad over de energiegevers en energievreters. Energie geeft het mij wanneer ik voorzitter kan zijn van een werkgroep, beleidsstukken kan schrijven, kan innoveren over onderwijs gerelateerde zaken. Een echte energievreter was de rol van Studieloopbaanbegeleider. Dat is een intensieve functie waarbij ik echt last had van de mijn concentratievermogen en geheugen.”
Aanpassing van het takenpakket
“Het mooie was dat mijn leidinggevende zei: “we willen jou niet kwijt”. We gaan jouw takenpakket zo aanpassen dat het voor jou zo lang mogelijk plezierig werken is. Zodat wij plezier van jou kunnen hebben. De onzekerheid van hoe lang kan ik dit volhouden is veranderd naar: wat heb ik een fijn takenpakket!’”
Jaarlijkse gesprekken over inzetbaarheid
“Ik heb nu afgesproken dat ik ieder jaar met de leidinggevende in gesprek ga. Er zijn standaard wel functioneringsgesprekken maar dan gaat het altijd over wat er goed gaat en wat je nog wil verbeteren. Dan gaat het over het vergroten van je inzetbaarheid. Maar wat mij betreft heeft die inzetbaarheid grenzen bij leeftijd. Ik hoef me niet zo nodig meer bij te scholen ik wil graag varen op de kennis die ik nu heb.”
Grenzen stellen en zelfzorg
“Ik heb geleerd dat je in het onderwijs voor jezelf moet opkomen en dat nee zeggen heel goed is. Ik heb mijn sporen verdiend en zo kan ik nu ook kijken naar mijn werk en inzetbaarheid. Door nee te zeggen zeg ik ja tegen datgene wat ik nog wel wil in mijn werk. Ik heb mijn eigen uitval voorkomen. Een collega van me van rond de 60 viel wel uit en moet nu die keuzes gaan maken voor zijn werkplezier. Ik ben blij dat ik dat al gedaan heb voordat het niet meer ging.”
Met plezier blijven werken
“In plaats van aftellen wil ik kunnen zeggen dat ik nog zeven jaar met plezier naar mijn werk wil gaan om daarna te kunnen uitstromen. Ik wil de vrijheid hebben om op ieder moment te kunnen stoppen vanuit een eigen keuze. En niet omdat ik het niet meer volhoud.”
(interview en tekst: Miranda de Vries)
