De afgelopen weken heeft u kunnen lezen hoe de medewerkers van Stavoor de situatie die door corona ontstond hebben ervaren. In deze laatste nieuwsbrief voor de zomer blikken wij graag met u vooruit op een mooie zomer. Voor wie wil weten wat wij doen als we even niet bereikbaar zijn😊 Stavoor Medezeggenschap is wel de hele zomer bereikbaar.
John van Wanroij
Wel of geen vakantie? En waar dan? Wat willen de kinderen? Wat zijn de coronamaatregelen in welk land? Hoeveel risico’s wil je nemen? Allemaal vragen en onzekerheden die mij en wellicht ieder van ons de afgelopen weken hebben bezighouden. Ik weet nog steeds niet wat we doen, maar uiteindelijk is elke keuze goed, want het wordt in ieder geval een aantal weken om als gezin weer plezier te maken en rust te krijgen. Ik wens u een fijne vakantie toe!
Liesbeth van Bakel
Lekker in en rond de tent rommelen op de camping. We hebben 2 weekjes gereserveerd. Dit hebben we gedaan zodra bekend werd dat het kon. Voor mij niets fijner dan buiten leven en slapen in de tent, bij zon of regen.
Dit keer geen lange fietstrektocht, maar rondjes vanaf de camping. Gelukkig is Nederland prachtig.
En tussendoor ga ik naar mijn atelier om nog een beeld te maken voor de expositie van augustus.
Ik wens dat iedereen kan bijtanken na dit hectische en onrustige voorjaar.
Marian Beeren
Ik kijk uit naar een paar weken zonder werk en zonder werktelefoon.
Uitrusten en verwanten en naasten zien. En voorzichtig weer andere leuke dingen doen, zoals musea en filmhuizen bezoeken. Dat wens ik iedereen toe.
En persoonlijk hoop ik dat het niet zo’n verschrikkelijk warme zomer wordt als de afgelopen jaren.
Dat is niet goed voor de wereld. En die heeft de afgelopen maanden al een behoorlijk optater gehad…
Irene Goor
Na een druk en toch ook wel enigszins verwarrend voorjaar, kijk ik uit naar een weekje op een camping waar niets is. Nou ja, wel mooie, ruime, rustige plekken, maar geen uitbundig vertier. Ik hoop daar te kunnen bijkomen van alles dat er is gebeurd en gedaan, door op een laag tempo de dagen door te brengen. Het voordeel van rust is dat je ook aan reflectie toekomt: wat heeft de afgelopen tijd van mij gevraagd en wat mij gebracht? Wat neem ik mee voor de komende tijd? Dit wens ik iedereen toe, een fijne tijd, een tijd om echt energie op te doen voor een uitdagend najaar.
Pieterbas Buijs
We trekken deze zomer als gezin naar Portugal, ons lievelingsland in Europa. Het voelt wel gek hoor, na maandenlang in en om je eigen huis en dan opeens een reis van tweeduizend kilometer. Ik wens iedereen deze zomer een verruiming van horizon toe. Of dat nou in het buitenland of Nederland is, of misschien zelfs gewoon in je eigen huis. Een mooie tijd!
Corinne Theloosen
Snel de met tent en toebehoren bepakte fiets op. Dit jaar wordt het een rondje door Nederland. Op een aantal kilometers na fietsen we steeds langs water en staan er bij thuiskomst aardig wat kilometers op de teller. Leuk dat dat kan in Nederland. Zo snel mogelijk weg, want anders wordt het heel moeilijk om na zo’n lange periode van thuiswerken in datzelfde huis een ander ritme te pakken. Daarna even niks… uitrusten, mijmeren, sporten, leuke dingen doen. En dan hoop ik medio augustus weer fris aan de start te staan. Ik wens iedereen een prachtige zomer.
Allison Leuwol
Zon, zee en strand….Vorige maand hebben we besloten om onze zon-zee-strand-vakantie in Turkije te annuleren. Safety first. Maar wat gaan we dan wel doen? Blijven we thuis of gaan we kijken wat er in Nederland nog beschikbaar is? Na een paar avonden zoeken vonden we een huisje in Egmond aan Zee.
Ruim 10 jaar geleden hebben we daar twee zomers achtereen onze vakantie gevierd. We hebben leuke herinneringen aan Egmond aan Zee. Een gemoedelijke gezellige badplaats, mooie duinen en in de omgeving is er genoeg te doen en zien.
We gaan daar weer nieuwe herinneringen maken en genieten van (hopelijk veel) zon, zee en strand in eigen land. Ik wens iedereen een fijne gezonde vakantie!
Dorien Kouwert
Wat ga je deze zomer doen? Een vraag die ieder jaar wel gesteld wordt, maar dit jaar heeft het toch een andere betekenis. We blijven voor het eerst in Nederland, voelt veiliger om dat te doen. We gaan kamperen en trekken via Noord-Holland naar Friesland en weer terug naar huis. Heerlijk struinen in allerlei plaatsjes, beetje fietsen, lezen, bijtanken en ontdekken dat Nederland ook een mooi vakantieland is! Geniet allemaal van een mooie zomer!
Patrick van den Hemel
Voor de zomervakantie kijk ik het meeste uit naar het ontvangen van mijn broer en zijn gezin in ons vakantiehuis in Frankrijk. Hun reis naar Amerika kon niet doorgaan en daardoor kunnen we hen in Frankrijk voor het eerst dit jaar ontmoeten. Tafeltenniscompetities spelen (met wisselbeker!), samen pizza’s bakken, kanoën op de Dordogne…. Ik kan niet wachten.
Ik wens iedereen een fijne zomer.
De overheidsmaatregelen die op 15 maart werden genomen vanwege het corona-virus, hadden direct een groot effect op mijn werkzaamheden als trainer-adviseur medezeggenschap.
Van de ene op de andere dag werden de trainingen opgeschort die ik tot 6 april in mijn agenda had staan. Ook werd ik verzocht niet meer naar mijn kantoor te gaan vanwege contactrisico. Mijn weekplanning viel dus weg en nu zit ik ineens thuis met mijn vrouw, twee kinderen en de hond (die het trouwens geweldig vindt dat hij nu zoveel aandacht van iedereen krijgt).
De eerste dagen is de sfeer een vreemde mengeling van opwinding bij de kinderen en hond en zorgen bij ons als ouders. Dat de scholen plotseling dicht moesten, bracht mijn dochters van 12 en 14 jaar in opperste (vakantie)stemming. Zij zagen direct alle voordelen van deze overheidsmaatregel. Gelukkig zijn de scholen na een moeizame start inmiddels hierop ingesteld en worden sinds de tweede week ‘online’ verschillende lessen aangeboden. Dat geeft de kinderen ritme en houvast voor de dag.
Sowieso trachten we de dag in een bepaalde structuur te gieten, want we ontbijten, lunchen en dineren samen. Bij het ontbijt spreken we de dag door en wie wat gaat doen. Onze jongste heeft wat leerproblemen. Daarom moet zij bij de digitale lessen en het huiswerk wel wat extra begeleiding hebben van ons als ouders. Meestal komt dat op mij neer, omdat mijn vrouw als zzp’er elke dag druk bezig is haar inkomsten op peil te houden door haar zwangerschapsbegeleiding en andere activiteiten online aan te bieden. Gelukkig werkt dat redelijk goed omdat haar deelnemers opgegroeid zijn in het digitale tijdsperk en weinig moeite hebben de cursus digitaal te volgen.
Voor mijzelf is het duidelijk dat het virus impact zal hebben op het aantal cursussen en de planning daarvan in 2020. Het lukt redelijk om de cursussen die van maart tot mei gepland stonden, door te schuiven naar juni en het najaar. Ik probeer daarmee de schade voor alle betrokkenen te beperken, maar het zet wel veel druk op de agenda voor het najaar.
“Elk nadeel heb z’n voordeel”, zei Johan Cruijff ooit. En dat klopt, want als gezin hebben we nu echt meer tijd samen. We zijn minder gehaast en groeien naar elkaar toe door gezamenlijke activiteiten als spelletjes en wandelingen.
Door het corona-virus kun je alleen nog digitaal contact maken en dat geeft de ruimte om nu meer tijd te stoppen in het onderzoeken van de ‘online’ mogelijkheden. Bij Stavoor zie ik veel mooie initiatieven ontstaan. Ik ben trots op de collega’s die in korte tijd al wat neer hebben gezet, zoals je kunt lezen in deze nieuwsbrief.
Ondanks de ellende van het virus, ontstaan er nu ook veel mooie dingen in onze maatschappij. Zaken die eerder ondergesneeuwd raakten in de hectiek van alle dag, krijgen nu aandacht. Hopelijk blijft dat zo in de toekomst.
Tot nog toe is corona-virus gelukkig voorbij gegaan aan mij en mijn omgeving. In mijn contacten met klanten hoor ik echter dat zij mensen kennen die besmet zijn geraakt. Ik wens hun heel veel sterkte in deze lastige periode.
John van Wanroij
Trainer-adviseur Stavoor Medezeggenschap
(7 april 2020)
Na enkele dagen in sociale isolatie en het besef dat ik de komende tijd geen trainingen kan geven, moest ik denken aan Elisabeth Kübler-Ross. Zij onderscheidt vijf fases om met ingrijpende gebeurtenissen om te gaan.
Na de fase van ongeloof, enkele dagen voor de definitieve sociale isolatie, kom je in de fase van boosheid. In de ruim dertig jaar dat ik trainer ben, is me dit nog nooit overkomen, ik kon het bijna niet geloven en ik wílde het ook niet geloven.
De derde fase is vechten tegen deze ingrijpende gebeurtenis, door bijvoorbeeld te onderhandelen. Toen merkte ik dat dit model mank liep bij de gevolgen van het corona-virus. Hierover kunnen we immers niet onderhandelen. Thuis blijven is echt thuis blijven. De enkele keer dat ik nog een boodschap doe, loop ik een beetje verdwaasd rond. Nauwelijks mensen op straat, in de supermarkt is het ook erg rustig, mensen schuifelen dicht langs de schappen om maar afstand te bewaren en lijken ook een stuk zwijgzamer. Ik verkeer nog in de gelukkige omstandigheid dat ik behalve in huis ook in de tuin kan zitten. Al snel is dat een zeer aangename afwisseling.
De laatste twee fases van verdriet en aanvaarding gingen rap over in een fase die ik er zelf maar aan vastplak: uitdaging. Want snel nadat duidelijk was dat we onze trainingen niet meer konden geven, ontstond er intensief overleg met mijn collega’s over wat we wel kunnen doen voor onze klanten. Zorgen dat ze goed op de hoogte zijn door onze nieuwsbrieven, een e-learning over vergaderen met Zoom en contact met individuele klanten over welke vragen er nu zijn en hoe we die kunnen beantwoorden.
Dat betekent veel telefonisch en virtueel overleg. Veel meer nog dan anders. Ik moest ook glimlachen toen ik Mark Rutte hoorde zeggen dat hij nog nooit zoveel contact had gehad met zijn familie als nu. Dat herken ik. Ik heb nog nooit zoveel gefacetimed met mijn kinderen en overige familie en vrienden als de afgelopen tijd. Zelfs mijn moeder van 95 heb ik aan het facetimen gekregen. Ze mist nog waar de camera zit, dus we zien soms alleen een kin of een dotje haar, maar het lukt haar toch maar mooi om een gesprek met haar (klein)kinderen en een (beetje) beeld voor elkaar te krijgen. Als dat geen uitdaging is!
Zo zijn er vast nog veel meer te bedenken, grote en kleine uitdagingen waarvoor we staan. En plezier, als het lukt.
Ik gun iedereen ook succesvolle uitdagingen in deze bijzondere tijd. En ik gun ons allen ook dat het niet heel lang duurt, voordat we elkaar weer in levende lijve kunnen ontmoeten.
Sterkte en een goede gezondheid gewenst!
Irene Goor
Trainer-adviseur bij Stavoor Medezeggenschap en DASMO
(14 april 2020)
aar zit ik dan, aan mijn bureau in mijn werkkamer.
Daar zat ik wel vaker, want ik werkte al regelmatig thuis. En toch voelt het nu heel anders, in deze vervreemdende corona-tijden.
Het ís ook anders.
Het is stil op straat. Het is ook stil op het plein van de basisschool, waarop ik zicht heb vanuit mijn werkkamer. Normaal gesproken hoor ik de geluiden van spelende kinderen die pauze hebben en gaat om 08.30 uur en 14.30 uur de schoolbel. Op 16 en 17 maart hoorde ik die nog steeds, daarna niet meer. Waarschijnlijk had de schoolleiding de aan-en-uitknop inmiddels gevonden.
Het grote verschil is dat het nu geen vrije keuze meer is.
Ik moet thuis blijven en sociale afstand bewaren, van Mark Rutte. Die op zijn beurt weer ingefluisterd is door Jaap van Dissel.
En voor de duidelijkheid: natuurlijk ben ik het daarmee eens. Ik wil niemand besmetten of in gevaar brengen. Ook niet per ongeluk, omdat ik het virus wellicht heb opgelopen zonder dat ik dat wist of weet. Dus doe ik boodschappen voor drie, vier dagen vooruit, krijg ik mijn Spaanse les op de donderdagavonden via Skype of Zoom en ga ik nergens heen of bij niemand langs. Zelfs niet bij mijn vader van 91.
Buiten lonkt, zeker als de zon zo volop schijnt als de afgelopen dagen. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik een tuin heb. Ik lunch en dineer er, samen met mijn vrouw Karin die enkele weken (al gepland) vrij had, ik lees een boek of lig simpelweg op de bank.
Maar toch…
Ik mis de trainingen. Ik mis de cursisten. Ik mis het om in een zaal van een vergaderaccommodatie aan het werk te zijn met een groep OR-leden of ambtelijk secretarissen. Ik mis het om plezier te hebben met elkaar en in die ontspannen sfeer de thema’s te bespreken die de cursisten raken. Ik mis de gezamenlijke lunches met hen. Ik mis hun leergierigheid. Ik mis het om verrast te worden door een vraag die ik totaal niet had verwacht en waarvan ik op mijn beurt dan ook weer leer!
Ik mis, kortom, mijn werk…
Ik hoop jullie snel weer te zien!
Marian Beeren
Trainer-adviseur bij Stavoor Medezeggenschap en DASMO
(21 april 2020)
Sinds 16 maart werk ook ik thuis. Ik werkte voor de corona-tijd ook al weleens vanuit huis. Dat was mij niet vreemd en ik vond het ook fijn.
Maar nu is het toch andere koek. Ik heb een studerende dochter van net 20 jaar en ik heb nog een zoon van 5 die in groep 1 zit. Ook hij zat vanaf 16 maart thuis. Dezelfde dag kregen we via mail en schoolapp de eerste opdrachten. Aan het werk dus!
Het viel de eerste week niet mee. Ik moest erg wennen dat ik hem tussen het werken door bij elke opdracht op weg moest helpen. Of is het juist andersom? Tussen het thuisonderwijs door proberen te werken? In de eerste week vond ik het met name lastig om een balans te vinden. Er was ook niet echt een structuur.
Ik klaagde en vond het een lastige combinatie: Hoe doen andere ouders het toch?! Het voelde niet goed en ik werd onrustig. Ik wil mijn werk goed doen, bereikbaar zijn en mijn werkdag volmaken.
Maar tegelijkertijd wil ik ook dat mijn zoon blij is en hem de aandacht geven die hij nodig heeft.
Wat erg prettig was, is dat de juf altijd klaar stond. Als ik een vraag had, kon ik haar bellen of een berichtje sturen. Zij belde regelmatig (met beeld) om met mijn zoon een gezellig praatje te maken.
Gelukkig ging het vanaf week 2 beter. Ik heb met mijn vriend kunnen afspreken dat hij een dag per week thuisblijft, zodat ik naar kantoor kan. Ik vind dat heerlijk! Een dag alleen maar met mijn werk bezig zijn, zonder ook nog juf te zijn. Als ik na zo’n werkdag naar huis ga, is dat onrustige gevoel weg!
Oké, genoeg over het werk. Wat deze tijd mij ook heeft gebracht…
Vooraf eerst iets over mezelf voor de beeldvorming.
Ik ben niet vies van werken. Als ik mijn vrije tijd door drukte of een spoedklus aan de slag moet, vind ik dat prima en heb ik daar totaal geen problemen mee. Daarover hoor je mij niet klagen.
Maar ik was wel ‘vies’ van lichamelijke beweging. Kijken naar sport, dat vond ik leuk. Maar ik en sporten, dat zou nooit een combinatie worden. Ik had zelfs na mijn 25ste geen fiets meer. Ik deed alles met de auto. Voor mij was 1 km absoluut geen loopafstand. Het idee al! Met boodschappen doen reed ik nog liever rondjes tot er een parkeerplekje vlakbij de ingang vrij kwam.
Ik sta onder mijn collega’s ook bekend als een zoetekauw. Ik snoepte niet, maar snaaide! En dat elke avond, dag in dag uit. Hartig of zoet, dat maakte mij niet uit.
Vijf weken geleden belde een vriendin of ik zin had om na het avondeten een uurtje te gaan wandelen. Ach ja, waarom niet dacht ik. Dan kom ik ook nog eens buiten. Sindsdien lopen we drie keer per week in een stevig tempo zo’n 5 tot 7 kilometer. Vanaf de eerste dag voelde het lekker en deed het gevoel goed bezig te zijn mij goed.
Sindsdien laat ik de suikers zoveel mogelijk staan. Ik drink mijn thee en koffie zonder suiker en raak ‘s avonds bijna geen chips, chocolade of koek aan. Ik ‘snoep’ nu gezond. Ik heb zelfs een fiets gekocht! Tegenwoordig fiets ik naar het centrum als ik niet zoveel boodschappen hoef te doen. Wat ik nog niet in mijn garderobe had, heb ik nu wel: sportkleding! Sneakers had ik al, maar het is altijd goed om voor de afwisseling nog een paar paartjes bij te kopen 😉.
Na de corona-tijd breekt er een nieuwe ‘strijd’ voor mij aan: dit blijven volhouden!
Zorg goed voor uzelf!
Allison Leuwol
Secretaresse DASMO en Stavoor Medezeggenschap
Update: een paar dagen na het schrijven van de blog werd er bekend gemaakt dat de basisscholen vanaf 11 mei weer open gaan. Ik heb besloten om in de meivakantie een week vrij te nemen. Dan hoeven mijn zoon en ik beiden niets. Ik ga ervan genieten!
(28 april 2020)
Met een soort verbijstering zat ik medio maart te kijken naar de persconferentie waarin de intelligente lockdown werd aangekondigd. Natuurlijk wist ik dat het heel serieus was (mijn familie woont in Brabant, direct tegen Uden aan, en bij hen was corona en alles wat daarbij hoort al even een harde werkelijkheid), maar een beetje struisvogelen kan af en toe heel functioneel zijn.
Ineens woonden we in een wereld waar in alle vanzelfsprekendheden niet meer vanzelfsprekend zijn en waarin volstrekt onduidelijk is wat dit zal betekenen voor alles wat zo waardevol is aan het leven in een land als Nederland: Vrijheid!
‘Gelukkig’ was het een intelligente lockdown, want persoonlijk word ik heel sikkeneurig als ik niet kan bewegen. Dus, mijn buitenmomenten pak ik op de mountainbike (op de uren dat er weinig fietsverkeer in het bos is) of hier vlakbij aan de Waal en op het stoepje voor de deur ben ik in de weer met gewichten en mezelf in workouts. Tegenwoordig vinden de buren dat heel normaal. Het is lang geleden dat ik zoveel gesport heb. Tot zover het voordeel van de huidige situatie voor mijzelf.
Mijn sociale leven viel stil. Ik heb de dag na deze persconferentie een whatsappgroep gemaakt ‘liefde in tijden van corona’ om elkaar wat support te geven en samen te blijven. Die werd enthousiast ontvangen. Er was 1 regel: geen discussies over maatregelen en dergelijke in deze groep. Deze groep gaat over ons. De berichten zouden nadien eigenlijk in een klein boekje moeten komen, want ze weergeven op allerlei manieren deze periode. Van bijzonder grappige posts in het begin (er moest tenslotte even ontladen worden) tot spelletjes waarmee we elkaar bezig hielden daarna en tot mooie plaatjes van de kleine dingen die mensen nu zijn gaan doen en die ze eerder nooit deden. Het is nu minder druk in de groep, het lijkt er op dat iedereen een ritme heeft gevonden.
Mijn werk viel stil. Dat wil zeggen alle trainingen zijn uit de agenda. En vreemd genoeg zijn we de afgelopen weken heel druk met het stil gevallen zijn. Want, hoe nu verder? Bijzonder: ineens kunnen dingen met een korte klap waar we eerder geen tijd voor dachten te hebben en waar toch wat vergaderingen aan besteed moesten worden. Tot zover het voordeel van de huidige situatie voor het werk…
De grootse kleine dingen vielen stil; ik kan de kinderen waar ik heel veel van houd, maar die niet van mij zijn, nu niet zien en knuffelen. De een haalde net voor de lockdown zijn rijbewijs, een ander haalde ineens het eindexamen. Mijlpalen zonder slingers. De derde moest abrupt stoppen met een stage, de volgende ging op de valreep verhuizen en daar heb ik gelukkig nog net zijn nieuwe kamer kunnen schilderen en de jongste moest nadenken over een nieuwe school volgend jaar… Hun gewone leven ligt stil en dat vind ik erg. Gelukkig ervaren zij het iets minder dramatisch en genieten ze ook van meer thuis zijn en uitslapen. Maar ik zie en hoor af en toe ook de zorgen in de jonge koppies. En natuurlijk de simpele wens om weer met vrienden te chillen. Fijn dat hier nu snel weer wat meer ruimte in komt.
En ondertussen stoei ik met de grotere vragen over het hoe en waarom, over de maatregelen, over de toekomst, over de vraag waarom het zo weinig gaat over de kwetsbaarheid van het nederlandse zorgstelsel. Het zijn vragen voor later. Ik hoop dat die later ook nog gesteld gaan worden.
Maar nu gaat het om andere dingen: Mensen die ik (niet) ken worden ziek. Mensen die ik normaal in OR-verband tref zijn met hart en ziel aan het werk in de frontlinie. In mijn directe omgeving komen mensen door de maatregelen direct in de financiële problemen met alle zorgen van dien.
Hoe het verder gaat, ik weet het niet. Ik weet wel dat op grote en kleine schaal alles is opgeschud en in perspectief is geplaatst: koester wat je hebt en neem het niet voor vanzelfsprekend aan…
Ik hoop dat u gezond blijft. Take care.
Corinne Theloosen
Trainer-adviseur medezeggenschap
(5 mei 2020)
Wat ik nu het meest mis in deze tijd als het om mijn werk gaat?
De trainingen. Zowel de cursus zelf en het contact met de groepen als het onderweg zijn met de trein door heel Nederland. Als trainer kom je nog eens ergens: in Groningen, Purmerend, Made of Rosmalen. Ik kom ook geregeld in Driebergen: het nieuwe station Driebergen-Zeist is heel mooi geworden.
Nu zitten we binnen en is het epicentrum van mijn bestaan de keukentafel.
Daar begin ik de dag met een ontbijtje, gezellig samen met mijn man, de kat en de krant. Dit is een relaxter begin van de dag dan ontbijten in de trein.
Na het afruimen vertrekt mijn man naar de werkkamer boven en richt ik de keukentafel in als kantoor. Laptop in de houder, toetsenbord erbij, bureaustoel in de plaats van de keukenstoel en de stapel spullen op tafel. En ik kan aan het werk. Met alle telefoongesprekken en online meetings is het fijn dat mijn partner en ik gescheiden werkplekken hebben.
We mailen elkaar als het tijd is voor de koffie of de lunch. Met mooi weer is de tuin een prima pauzeplek (en hoef ik mijn werk- en keukentafel niet te ontruimen).
Ik werk niet fulltime, dus ik spreid mijn werktijd meer over de week met kortere werkdagen. Rond 15.00 uur sluit ik de werkdag af. Ik pak de laptop weer in, stapel al mijn spullen op elkaar en leg ze aan de kant en de bureaustoel maakt weer plaats voor de keukenstoel.
Dan verander ik de keukentafel in mijn atelier. Want mijn opleiding aan de kunstacademie gaat door met lessen via Skype en ik moet daarom aan mijn werkstukken blijven werken. De ene keer pak ik verf en schildersezel erbij om te schilderen, de andere keer ga ik ruimtelijk aan het werk met papier-maché en gips. Het is soms een heel geklieder. En dat verklaart ook waarom ik aan de keukentafel werk en mijn man boven.
Tegen 18.30 uur is het tijd voor de volgende verandering: ik ruim alle materialen op, zoek voor de halfbakken werkstukken een plaatsje om te drogen, ik maak alles schoon en het atelier is weer aan kant. De tafel kan worden gedekt voor het eten.
Op sommige avonden verandert de keukentafel nog een keer. Dan pak ik de naaimachine en maak ik een paar mondkapjes. Met dit vrijwilligerswerk kan ik iets heel concreets doen in de strijd tegen het virus.
‘s Avonds maak ik me los van de keukentafel.
Normaal krijg ik genoeg beweging met fietsen naar het station, trappen lopen en weer terug. Nu ga ik er even uit voor een wandeling of rondje fietsen.
Liesbeth van Bakel
Trainer-adviseur Stavoor en DASMO
(12 mei 2020)
In een hoek van onze woonkamer liggen al een hele tijd trekkersrugzakken, klamboes, een EHBO-set en allerlei andere reisartikelen.
Als gezin zouden we op 4 mei vertrekken naar Indonesië, voor een periode van ruim drie maanden. Indonesië is het land waar de grootouders van mijn vrouw vandaan komen. Door de aderen van mijn kinderen stromen nog familieherinneringen aan een ver verleden in de tropen.
Om in contact te komen met deze geschiedenis en de verre verwanten die nog op Java wonen, wilden we met onze drie kinderen (14, 10 en 9 jaar oud) een tijdje reizen en vrijwilligerswerk doen op lokale onderwijs- en landbouwprojecten.
De visa staan in onze paspoorten, contacten zijn gelegd, tickets zijn geboekt. Vrijwel alles is geregeld, als in maart het luchtruim dichtgaat en er opeens niet meer gevlogen kan worden.
De situatie in Indonesië ziet er slecht uit. De regering heeft laat ingegrepen en in de dichtbevolkte stedelijke gebieden grijpt het virus snel om zich heen. Voor velen is het onmogelijk 1,5 meter afstand te houden. Mensen wonen dicht op elkaar, in kleine huizen en delen met meerdere gezinnen essentiële voorzieningen, zoals de toegang tot water. En wanneer je niets verdient als je niet kunt werken, houd je het ook niet lang uit.
Door onze reis gaat het ons nu natuurlijk extra aan het hart. We realiseren ons ook des te meer in wat voor een luxe wij leven als gezin.
Voor ons is het natuurlijk een enorme teleurstelling. Opeens is de reis waar we al een jaar naartoe leven veranderd in een leegte. En lopen we alle vijf met de vraag: gaan we dan nu gewoon door met school, werk, muzieklessen, clubjes….?
We zoeken ieder op onze eigen manier nog naar een nieuwe invulling van de komende tijd. Maar of dat iets is waarnaar je actief moet zoeken, weet ik eigenlijk niet. Misschien eerst maar eens kijken wat zich aandient.
Door het mooie weer zijn we vaak in de tuin te vinden en er wordt volop buiten gespeeld op het plein voor onze deur. Zelf loop ik graag hard en doordat er zo weinig gereisd hoeft te worden, lukt dat me nu ook zo’n drie á vier keer per week. Het doet me enorm goed.
De combinatie van werk, huiswerkbegeleiding van de kinderen en af en toe nog wat tijd voor jezelf is een uitdaging, zoals bij de meeste mensen met kinderen om ons heen. Gelukkig is de school voor de jongste twee weer opgestart voor twee dagen in de week. Ook worden naast de online sessies weer de eerste live afspraken gemaakt voor trainingen. Heel fijn om ook dat deel van het trainersvak weer op te pakken.
Het is, denk ik, tijd om de reisrugzakken naar zolder te brengen.
Pieterbas Buijs
Trainer-adviseur medezeggenschap
(26 mei 2020)
Het is begin maart: we zijn op wintersport en we horen allerlei berichten over het corona-virus dat is uitgebroken. Ook in Nederland. Onze gastvrouw vertelt dat ze – na ons – het huis niet meer mag verhuren. Heel Tirol gaat op slot. Voor haar is het einde seizoen.
Voor mijn zoon van 19 die vanuit Malta is overgekomen om te skiën, is het een spannende week vol onzekerheid en geregel. Hij mag niet terugvliegen om zijn stage in het buitenland af te maken en gaat met ons mee naar huis. Einde buitenland-avontuur.
Thuis worden we geconfronteerd met allerlei zaken die met corona te maken hebben. Einde seizoen voor voetbalactiviteiten en evenementen waar we ieder jaar naar uitkijken. Maar we begrijpen waarom.
We horen dat er corona is geconstateerd in de skihut waar we veel van onze pauzes hebben doorgebracht. Als gezin komen we thuis te zitten, met en zonder werk. We proberen ons huis zo in te richten, dat we allemaal ons eigen ding kunnen doen. Zeker de eerste twee weken.
De tuin ondergaat een metamorfose. De oudste zoon van 22 maakt er een soort van sportschool van; hij gebruikt boomstammen en hangt een stang op en hij ziet in muurtjes allerlei mogelijkheden.
Om zelf in beweging te blijven, volg ik online pilateslessen van onze sportlerares. Dat is even wennen voor de tv, maar mijn man doet gezellig mee. Ik doe ook een poging met mountainbiken, maar ik wandel liever.
In onze directe omgeving krijgt een van onze vrienden corona. Dit komt dan wel heel dichtbij. Het gaat gelukkig weer goed met hem.
In deze periode komen er veel mooie initiatieven online op ons af. Een quiz voor het hele dorp of met vriendengroepen. ‘Coronahulp Salland’, met allerlei vrijwilligersacties, waarbij ik bij het opruimen veel knutseldingen kwijt kan voor pleeggezinnen. In de familie-, vrienden- en collega-app komen allerlei raadsels en video’s voorbij. Ze houden ons allemaal bezig en betrokken.
Voor mijn ouders die eind tachtig zijn, is het vooral voor mijn vader een hele opgave om niet de deur uit te gaan. De boodschappen worden door mij en mijn zus gedaan, maar mijn vader gaat ‘stiekem’ toch ook zelf op pad. In een dorp blijft dit niet lang stil.
Thuiswerken is niet geheel onbekend voor mij. Ik heb hier ook een goede werkplek. Wat heel goed op gang komt, is dat er snel mooie nieuwe initiatieven ontstaan tussen collega’s om klanten te bereiken en te informeren. Hieraan werk ik samen met mijn collega Allison mee om dit deels vorm te geven.
Momenteel kan er weer voorzichtig vooruitgekeken worden. Ik hoop dan ook gauw mijn collega’s weer te zien op dat mooie plekje in Loenen. Daar kan geen online-medium tegenop.
Blijf gezond en zorg voor elkaar.
Dorien Kouwert,
secretaresse DASMO en Stavoor Medezeggenschap
(8 juni 2020)
Op het moment dat ik dit artikel schrijf, is de corona-crisis in Nederland ongeveer drie maanden aan de gang. Om te beschrijven hoe ik deze zeer bijzondere periode in mijn leven heb ervaren, wil ik een onderscheid maken tussen de zakelijke en de privé-kant van mijn leven.
Zakelijk
Begin februari zag de toekomst van de trainings-en opleidingstak van de Louwsma Bedrijven Groep, waartoe ook Stavoor behoort, er zorgeloos uit. Met een goed gevulde opdrachtenportefeuille zouden wij onze klanten in drukste maanden van het jaar (maart tot juni) naar wens gaan bedienen….
Niet dus! De lock-down zorgde ervoor dat al onze cursussen en trainingen vanaf half maart geannuleerd moesten worden. Stavoor verzorgt in de meeste gevallen cursussen en trainingen waarbij de onderlinge ontmoeting en het van elkaar groepsgewijs leren centraal staan. Dat ging dus niet meer op!
Vanaf de week van de aankondiging hebben we gecommuniceerd met onze klanten wat de corona-impact voor onze afspraken betekende. We kregen van hen eigenlijk niets dan begrip voor de voorgestelde oplossingen. Bij de leveranciers hadden met name de accommodatie-eigenaren en zelfstandigen die voor ons werken begrijpelijkerwijs de meeste stress van de lock-downmaatregelen. Toch hebben we ook met hen goede afspraken kunnen maken.
Wat ons als directie heel goed doet, is te zien welke energie en creativiteit na de aankondiging van de maatregelen bij de medewerkers ontstonden. Van extra nieuwsbrieven en blogs tot digitale werkmethodes (via Zoom of MS Teams) en een aangepast aanbod voor de klanten. De betrokkenheid van medewerkers is heel groot en de hele situatie met een dergelijke impact werkt zalvend voor de onderlinge teamgeest.
Door de maatregelen van de overheid (loonkostensubsidie, tegemoetkoming vaste lasten (TOGS/TVL) en uitstel van belastingbetalingen) is er voor de korte termijn geen aanleiding ons zorgen te maken. Alleen: ooit zullen die belastingen toch betaald moeten worden…… Ook het feit dat bij de open inschrijvingscursussen de groepsomvang de komende maanden nog sterk beperkt is baart me zorgen voor de rentabiliteit van het aanbod.
Mijn zorgen strekken zich verder uit dan Stavoor of de LB Groep, want ook op nationaal niveau zal de economische impact van deze crisis nog lang voelbaar zijn. Ik hoop dan ook dat de pandemie een tweede golf bespaard zal blijven en dat er snel een werkend vaccin op de markt gebracht kan worden.
Privé
Aangezien ik in de omgeving van Brussel woon en door heel Nederland werkzaam ben, kon ik niet iedere avond naar huis. Meestal vertrok ik – voor de Corona-beperkingen- op maandagmorgen met een koffertje kleding naar Nederland en keerde ik donderdag- of vrijdagavond huiswaarts. Veel reizen met de wagen en noodgedwongen veel verblijf in hotel-restaurants.
Dat leven veranderde sinds 17 maart drastisch! Zoals ik in de columns van een aantal collega’s heb gelezen, heeft de nieuwe situatie gezorgd voor een intenser gezinsleven en veel meer beweging. Ook bij mij. Ik genoot (en geniet nog steeds) van het samenzijn met mijn vrouw en twee studerende kinderen, die beiden ook aan huis gebonden waren omdat de scholen dicht zijn. Uiteraard is het voor ons vervelend dat we de familie in Nederland niet konden bezoeken, maar het digitale contact compenseert veel. Dat grote evenementen niet zijn doorgegaan, feestjes zijn gecanceld en vliegreizen zijn geannuleerd, is vervelend, maar het bracht ook wel een vorm van rust in het leven en maakte ruimte voor andere zaken. Zoals het kijken naar een film (waaraan ik anders nooit toe kwam), wandelingen maken en verre fietstochten. Ik ben altijd wel een persoon geweest die graag doelstellingen haalde; daar zijn er nu een aantal bijgekomen en die staan op de sport-app Strava. Ik heb uit de periode de les getrokken ook in de toekomst meer van huis uit te werken en mijn sportieve doelstellingen te blijven behouden.
De Covid-19-periode leert ons dat virussen kunnen opduiken, die in heel weinig tijd de gezondheid van de hele wereld bedreigen en waartegen wij niet direct een remedie hebben. Lig ik daar wakker van? Nee, maar eerlijk gezegd is er wel stukje afgeknabbeld van de zorgeloosheid waarmee ik tegen de wereld aankeek… en dat is waarschijnlijk niet alleen bij mij het geval.
Patrick van den Hemel
Zakelijk directeur van Stavoor BV
(23 juni 2020)
