Terwijl ik volop bezig ben met mijn komende reis naar Iran, ben ik ook met huid en haar aan het werken in de cursussen Pensioen in Zicht. Voor de cursus in Hotel De Reiskoffer in Bosschenhoofd heb ik een nieuwe werkvorm bedacht met de vragen: Welke koffer wil je graag achterlaten als je stopt met werken? Welke wil je graag meenemen naar je nieuwe toekomst? En hoe geldt dit voor de partners?
Welke koffer wil ik zelf eigenlijk graag achterlaten? Denkbeeldig open ik een koffer waar een paar mensen uitspringen die geen zin hebben in programmaonderdelen, die het groepsproces verstieren en mijn werkplezier tarten. Ik zie regenvlagen verschijnen op Terschelling, waardoor de helft niet meegaat op de fietstocht met boswachter. Ook zie ik dierbare collega’s vertrekken en zelfs sterven. Onderin de koffer een enkele leidinggevende die een plasje wil doen over ons zelfsturende team….
Maar wil ik dat wel achterlaten? Hoort het niet bij dit werk, bij het leven, bij wat me wakker en scherp houdt?
En wat wil ik voor de toekomst meenemen in de koffers? Dat raakt aan wensen en verlangens, maar ook aan ervaringen waar ik blij van wordt. Verwondering en ontroering in de vele ontmoetingen en in wat er onderling aan openheid en schwung kan zijn. Prachtige gastdocenten, veelkleurig, geëngageerd en enthousiast. Mijn dierbare collega’s, steun en toeverlaat in zelfsturing en verbondenheid. Het ontwikkelen van nieuwe cursussen, thema’s anders aanvliegen, filosofische verdieping, creatieve kwinkslagen en verhalen wakker kussen….
Dus achterlaten is waarderen en erkennen hoe de levensloopbaan is gelopen. Het meenemen is creëren van nieuwe mogelijkheden.
Een deelneemster in De Reiskoffer had haar blauw koffertje meegenomen, met waardevolle attributen en herinneringen.
Ik ga op reis en neem mee……
Lieneke Akkerman
trainer Stavoor Pensioen in Zicht
