Recentelijk was ik een paar dagen naar Noord Groningen, even lucht, ruimte en vrijheid proeven in goed gezelschap van een paar vrienden. Niets bijzonders, het wordt iets bijzonders na het maandenlang voorzichtig bewegen en op afstand omgaan met vrienden. Tijdens de wandelingen en fietstochten stuitten we zo nu en dan op een bordje op eigen risico, een zin die me vroeger al intrigeerde. Is het gevaarlijk op deze weg? Ben je hier niet verzekerd? Altijd roept het een keuzemoment op: ga ik dit risico nemen?
Meestal neem ik het risico, er is ook iets aantrekkelijks aan de kleine weggetjes en per slot is het hele leven op eigen risico. Of niet?
We zijn de eerste huurders van het appartementje in Pieterburen. We huren fietsen en horen dat nog bijna niemand dat aandurft zonder gebruik van gemeenschappelijke toiletten. De verhuurster kijkt ons vragend aan hoe wij dit oplossen.
Hoe voor natuurliefhebbers iets heel gewoons opeens iets avontuurlijks wordt!
Ik mijmer fietsend op het weidse Hogeland over leven op eigen risico als er een onzichtbaar virus over de wereld waait. Hoe mensen hun bestaanszekerheid verliezen en in armoede en honger terecht kunnen komen. Het risico is groter als je in bepaalde landen zonder enig vangnet woont, als je geen reserves hebt, als je rechteloos ontslagen kunt worden.
Het spanningsveld tussen leven op eigen risico, solidariteit en vangnet
Dit Groninger land – mijn geboortestreek – ademt het grote contrast tussen arm en rijk uit. Grote herenboerderijen en kleine rood bakstenen huisjes. Ik was me als kleuter al bewust van de klassenverschillen, wij achterin de kerk, hoge omes en tantes voorin. Ongelijkheid, ongelijke kansen en voor mijn vader uiteindelijk ontslag bij de boer. Drie dagen lang durfde hij dat niet aan mijn moeder te vertellen.
Sommige mensen – jong en oud – zijn de afgelopen tijd bang geweest. Bang om ziek te worden, bang om te besmetten, bang om boodschappen te doen, bang om andere mensen te zien, bang om inkomen en baan te verliezen. Een kleine wereld, waar ook pensionado’s soms in terechtkomen als het werkend leven stopt.
Anderen zoeken naar mogelijkheden binnen de beperkingen. Bewegingsvrijheid in de natuur, ontmoetingen op afstand, uitspreken van nieuwe nabijheidsbanden en hulp biedend waar nodig.
Deze week, begin juni, starten onze cursussen Pensioen in Zicht weer. We hebben ons goed voorbereid, onze accommodaties ook. Het voelt als voor een onbekend weggetje staan met een bord op eigen risico. Samen op pad met deelnemers die durven te komen. Ik heb er vertrouwen in.
Lieneke Akkerman trainer Pensioen in Zicht en Vitaliteit.
Boekentip: Marjoliene de Vos – Je keek te ver.
Wandelend over het Groninger Hogeland, filosoferend over verlies en veerkracht.
