Nieuwsmoeheid

Zaterdagmiddag 27 februari zat ik rond het middaguur in het zonnetje na te genieten van een koudwatersessie. Ik ben sinds kort begonnen aan het koudwaterbaden en ben inmiddels zo ver dat ik tot mijn liezen in het koude water loop. 7 rondjes in het water, 7 rondjes op het strand. En dan een cappuccino na. Ik word gecoacht door Beppie, 70 jaar, een pittige dame die iedere dag in het koude water te vinden is.

We keken tevreden rond en zagen plotseling dat er een file stond op de doorgaande weg. Er waren een ambulance en een brandweerauto bij. ‘Oh’, zeiden we tegen elkaar. ‘Zeker een ongeluk. Naar.’ Verder sloegen we er geen acht op en kletsten vrolijk verder. Als ik ’s avonds foto’s had gezien van de gekreukelde auto’s was dat een bevestiging geweest voor wat we van afstand hadden gezien. Niets meer en niets minder.

In deze tijd wordt je continue voorzien van nieuws en vaak van slecht nieuws. Hoge besmettingscijfers, noodlijdende ondernemers, depressieve pubers, eenzame ouderen. We horen zo veel en zo vaak dezelfde berichten dat het ons steeds minder gaat raken. Dag in dag uit kijken we naar de perkamenten blote armen van ouderen waar genadeloos een naald in verdwijnt. De bootvluchtelingen raken op de achtergrond van het nieuws. Terwijl hun verhaal nog even schrijnend is. Ik Netflix soms liever met mijn jongste zoon dan dat ik epidemiologen hoor kraaien over ‘Wat als we niet………’

Totdat het nieuws aan je voordeur staat.

Vandaag belde mijn buurvrouw aan voor een paar vuilniszakken. ‘Wat zie je er mooi uit’ complimenteerde ik haar. Een mooi roze sportpak en gestylede haren. ‘Oh buurvrouw’, zei ze met een dun stemmetje. ‘Zo voel ik me niet. Ik heb gisteren een auto-ongeluk gehad hier vlakbij. Heb je het niet in de krant gezien?’ ‘Was jij het?’ Vroeg ik geschokt, ‘Ik heb de file zien staan en de ambulance’.

Ineens was er het besef dat ik had zitten kijken naar haar ongeluk. Ik heb haar binnen gevraagd en wat te drinken gegeven. Ze was nog steeds geschokt. Auto van haar werk, overal pijn en wat nu. Ineens zat het nieuws bij me aan tafel en keek ik het in de ogen. De pijn, de vertwijfeling, de kwetsbaarheid.

Ik werd wakker geschud en verbond me met haar verhaal. Ik verbond me met het nieuws, werd geraakt en kon in actie komen. Nu kan ik haar helpen, even aanbieden boodschappen te doen of haar heen en weer brengen naar de dokter.

Nieuwsmoeheid kan de voorbode zijn van vervlakking en apathie. Dat is het laatste wat we in deze tijd nodig hebben. Dit is de tijd van saamhorigheid, aandacht en empathie. We mogen selectief zijn en ook af en toe alle media on hold zetten. Maar het nieuws gaat niet alleen over de ander, het gaat over ons jou en mij en de buurvrouw.

Miranda de Vries
Trainer Vitaliteit in Zicht / Pensioen in Zicht bij Stavoor