Met het schrijven van dit blog begeef ik me op glad ijs.
Mijn dierbare collega’s zijn beiden fervente wielrenners c.q. mountainbikers. Ook mijn bevlogen directeur beklimt graag een colletje van de hoogste categorie. Ze houden hun inspanningen bij op Strava en tijdens de pauzes die we, wanneer de planning het toelaat, samen hebben gaat het gesprek met regelmaat over wielrennen. Ze doen het volgens de filosofie van de Blauwe Zones heel erg goed. Fietsen levert ook meer MET (eenheden bij beweging) per uur op dan lopen. So far so good.
Toch zit er een keerzijde aan de dynamiek van de bewust sportende wielrenner. Met alle moderne techniek gaan ze tegenwoordig ongelofelijk hard. Ook de minder getrainde fietser kan met een goede racefiets een aardige snelheid bereiken. En dan gebeurt er iets wonderlijks in het bewustzijn van de wielrenner. In een groep gelijkgestemden razend over de dijk of door het bos lijkt dit bewustzijn te minimaliseren tot een niveau van een tijger die in de laatste versnelling gaat om haar prooi te vangen. In een streep zoeven de wielrenners langs. Kreten uitslaand die te maken hebben met de tegenliggers, de bochten en de richting. Alles en iedereen wordt als ongewenst obstakel ervaren in de strijd om de minuten.
Fietsen ze iedere zondag dan een wedstrijd?
Zeker niet, maar zo gedragen ze zich wel.
Onlangs liep ik over een stoep van een forse heuvel met mijn wat gedateerde Sparta omafiets omhoog. Ondertussen dacht ik blijmoedig aan mijn 10.000 stappen die ik verzamelde met deze klim te voet. Ik wilde even plaats maken voor een familie met opa’s oma’s en kinderwagens. Drie meter liep ik over de weg van de stoep af. Dat kwam me duur te staan. Er kwam een wielrenner aan die me allerhande verwensingen naar mijn hoofd gooide omdat ik in de verkeerde ‘baan’ terecht gekomen was. De familie die ik net gepasseerd was en ik keken hem met grote ogen van verbazing na.
Als peinzend in mijn tocht omhoog bedacht ik me dat mopperen en klagen niet effectief is. Ik wil de wielrenner graag iets meegeven, zodat hij of zij en diens peloton geen vertwijfelde menigte, maar een bewonderd kijkende medeweggebruiker achterlaat wanneer ze gepasseerd zijn.
Tip 1) Pas je tempo aan aan de bevolkingsdichtheid van de route.
Tip 2) Bedenk dat het voor je plezier is en niemand je een medaille omhangt aan het einde van de zondag.
Tip 3) Realiseer je van te voren dat je kunt remmen en gebruik onderweg je remmen ook.
Tip 4) Groet eens wat mensen onderweg en maak ze een compliment over hun inspanningen tijdens het wandelen of fietsen.
Tip 5) Blijf fietsen en genieten!!!!!
Hartelijke groet, Miranda de Vries
Senior trainer Stavoor Pensioen in Zicht
