Ditmaal geen ‘gewoon’ blog, maar een verhaal dat we van één van onze deelnemers ontvingen.
Rian nam onlangs deel aan de cursus Filosofische bagage voor de toekomst op Erfgoed Bossem.
Door de ogen van eekhoorn Lieneke kijkt ze terug op de cursus.
Het is echt waar, boer Dennis is heel gelukkig. Elke dag staat hij vroeg op om voor de koeien in de stal te zorgen, en te gaan kijken naar de koeien die in de wei staan. Als die hem aan zien komen beginnen ze heel hard te loeien. Boer Dennis weet wat dat betekent: ze willen graag naar een andere wei met veel groen, mals gras. Nee, nee, roept hij dan, vandaag nog niet, misschien morgen. Jullie willen elke dag wel naar een nieuwe wei. Eerst dit gras nog beter opeten. Dan gaat hij nog eventjes bij de geitjes en kippen kijken, en dan kan hij zelf een boterham gaan eten met zijn kinderen voor die naar school toe gaan. Na een kopje koffie met boerin Annette gaat hij weer verder met zijn karweitjes want op een boerderij is altijd wat te doen, maar hij doet het heel graag.
Boer Dennis bij zijn brandrode runderen
Op een dag, als hij het oude, vieze stro uit de stal haalt, komt er een eekhoorntje het pad op gehuppeld. Dag meneer, zegt ze, ik heet Lieneke. Ik ben een beetje moe van het door de bomen springen. Mag ik hier in de stal even uitrusten? Zeg maar boer Dennis, hoor, zegt de boer, en natuurlijk mag je hier uitrusten, maar niet in de stal, dat vinden de koeien niet fijn. Ik heb ook nog een hotel, een camping, mooie tenten en sterrenkubussen. Of wil je bij mijn huis op het groene dak? Nou, zegt Lieneke, een hotelkamer lijkt me niks, ik slaap nooit in een bed, en wat als ik per ongeluk een plasje op de gang doe? Een camping gaat ook niet, ik heb geen tent of caravan. En die grote tent zien er wel mooi uit, maar ik kan nooit bij de ritssluiting om hem dicht te doen. Ik ben bang dat ik met mijn scherpe nageltjes het doek kapot maak. Boer Dennis krabt eens achter zijn oor, tja, de sterrenkubus dan? Nee, hoor, giechelt Lieneke, heb jij al ooit een eekhoorn in een huis gezien? En het groene dak op jouw huis is echt heel mooi, maar het is zo schuin, daar val ik misschien af.
Maar daar in de tuin staat een hele grote walnotenboom, zou ik daar mogen wonen? Natuurlijk mag dat, lacht boer Dennis. Maar morgen komen er mensen uit het hele land die drie dagen komen logeren om te praten over wat ze allemaal kunnen gaan doen als ze niet meer hoeven te werken, met pensioen, heet dat. Ze zitten dan ook wel eens onder de walnotenboom, en dan moet jij wel heel stil zijn, om ze niet te storen. Kun je dat? Makkie, roept Lieneke.
De walnotenboom
De volgende dag zitten er inderdaad 10 mensen onder haar boom, en praten over verbinden, loslaten, blauwe zones en kijken wat er voor je voeten komt. Lieneke luistert muisstil. Loslaten snapt ze wel, dat is als je van de ene naar de andere tak springt, dan moet je op tijd loslaten. En kijken wat er voor je voeten komt doet ze vaak, dan vind je soms zomaar een beukennootje, eikel of lekkere besjes. Maar blauwe zones kent ze niet, is dat iets met water soms, zij vindt groene gebieden met hoge bomen veel fijner. En verbinden snapt ze echt niet. Boer Dennis legt het uit: dat is als je met andere mensen of eekhoorntjes samen bent, dingen voor elkaar doet, en het leuk hebt samen. Nu begrijpt ze het wel, want nu de mensen weer naar huis zijn, voelt ze zich een beetje alleen. En ook geen ander eekhoorntje om mee te verbinden.
Misschien wil haar vriendinnetje Lidia hier ook wel komen wonen. Er zijn toch twee walnotenbomen. En dan kan ik haar alles uitleggen van het loslaten, eikeltjes zoeken en de groene gebieden. Lidia vindt het een heel goed plan, ze komt direct. Ze wilde altijd al een eigen boom in het groen waar ze omheen kan lopen en springen, en dat kan hier. Ze kunnen zelfs 1,5 meter afstand bewaren door de corona, ieder in hun eigen boom.
Als Lieneke ’s avonds gaat slapen en alles rustig is, denkt ze: Ja, ik ben hier ook heel gelukkig, ik wil hier nooit meer weg. En als ze dan ook nog de wielewaal hoort zingen in de verte, doet ze met een grote glimlach om haar mond haar oogjes dicht. Als boer Dennis daarna nog even een ronde loopt denkt hij: als deze twee eekhoorntjes hier over een jaar nog zijn mag ik mezelf gelukwensen, dan ben ik nog een beetje gelukkiger!
Rian
