Nieuws

‘Over goed afscheid nemen gesproken….’

Regelmatig ontvangen we mooie verhalen van onze deelnemers. Hoe kijken ze terug op de cursus?
Een bloemlezing.

Caroline: winters koud en hartverwarmend
Hoe leuk was het niet om eens kennis te maken met de Folkshegeskoalle Schylgeralân, een in mijn idee oubollig fenomeen dat uit dezelfde tijd stamt als de beginjaren van mijn ambtelijke loopbaan en het einde van de HBS. Maar ze zijn op dat prachtige perceel gelukkig met hun tijd meegegaan: ruime kamers, goede zaal, de keuken was echt heel erg goed en het personeel ongelofelijk attent. Wat doen ze trouwens leuke dingen met oude Duitse bunkers!

Een gastspreker wist alles van de natuur, de vogels, gedrag van dieren en meer bijzonderheden van dit Waddeneiland en was bovendien een goede fotograaf. Hij nam ons mee op wandelingen. Het was vinnig koud: aan de Noordzeekant bijna niet uit te houden met die wind. Praktisch al onze mobieltjes waren spontaan ontladen. We redden nog een jonge watersnip, maar mijn warme jack kwam te laat: ik zag z’n laatste stuiptrekkingen aan voor een vluchtpoging en zo liep ik de eerste dag al met een lijkje rond! Over goed afscheid nemen gesproken…

Samenvattend: het was allesbehalve verplicht maar wel heel goed om deze bijeenkomst bij te wonen. De pensionering is toch ingrijpender dan je denkt en door er met leeftijd- en lotgenoten drie dagen over te sparren, krijg je meer in beeld, wat voor jezelf toepasbaar of herkenbaar is. Ik vond het een logische stap in de ingeslagen richting. Ik gun iedereen zo’n leuk, leerzaam en nuttig reisje. En vergeet dan niet er een paar dagen voor of na aan te plakken. Dat had ik namelijk ook moeten doen!

Bob: rebelse groep met een vleugje scepsis
Ofschoon er een strak programma voor ons klaar stond, was het de cursusleidster al snel duidelijk dat het hier om een, zoals zij dit zelf typeerde, rebelse groep ging met een vleugje scepsis. Want wij zestigplussers gingen ons toch vooral niet laten vertellen wat we wel en niet moesten doen, daar waren we immers geen zestig voor geworden. Het motto was dan ook al snel, niets hoeft en alles mag. Er stond er voor iedere dag een wandeling op het programma door de prachtige natuur van Zuid-Limburg. Tijdens de wandelingen kwamen er mooie en inspirerende verhalen naar boven.

Het viel mij op hoe respect- en begripvol iedereen tijdens deze cursus met elkaar omging. Het deed er eigenlijk niet zo veel toe wat voor werk je deed, het ging er om hoe je als mens in het leven staat en wat voor plannen je nog voor de toekomst hebt. Zo vond ik het prachtig om te horen, dat iemand met een goede functie in de financiële wereld met trots vertelde dat hij aangenomen was als assistent boswachter. Hij was gek op de natuur en had van kinds af aan de droom om boswachter te worden. Nu zag hij eindelijk die droom in vervulling gaan. Toen hij dit vertelde glom hij van oor tot oor en liet hij ons trots zijn nieuwe boswachtersoutfit zien.

Gert: op de pijnbank
Het ochtendprogramma kan beginnen. We zitten nog maar net of Jeanne laat zien dat een goed geheugen niet altijd leeftijdsafhankelijk  is en noemt de namen van de deelnemers nagenoeg foutloos op. Dan krijgt de trainer het onzalige  idee om ons eens op de pijnbank te leggen. We moeten naar buiten en worden aan een goed voorbereide spiertraining onderworpen. Geen enkel musculair onderdeel wordt ontzien. Hij spreekt de wens uit dat hij hoopt dat iedere deelnemer hier een dagelijks ritueel van maakt. Er wordt veel beloofd maar door het gebrek aan controle heb ik hier nogal mijn bedenkingen over.

Als een rode draad lopen de Blauwe Zones door de cursus. Eerst denken we te maken te hebben met plekken waar een blauwe parkeerschijf  noodzakelijk is. Na enige uitleg zijn dit vijf oorden in de wereld waar de mensen gemiddeld het oudst worden. Na deze mededeling zie ik een aantal deelnemers naar hun social media grijpen. Wellicht worden terstond de mogelijkheden overwogen het programma “ik vertrek” in te schakelen om een definitieve emigratie  te realiseren.

‘s Avonds maken we kennis met Ria Wijnen. Zij is in 2008 gestopt als lector gerontologie (de tak van wetenschap die het ouder worden bestudeert, zowel in lichamelijk, maatschappelijk als in geestelijk opzicht) aan de Avans Hogeschool. Ook hier treffen we iemand die bevlogen is en waaraan niet valt af te lezen dat ze begin 70 is (waarschijnlijk lange tijd in een blauwe zone gewoond). Zij schetst een beeld hoe om te gaan met de veranderde omstandigheden en voorziet ons daarbij van de nodige bruikbare tips. Zij geeft met name aan dat je goed voor jezelf moet zorgen en proberen een zinvolle en plezierige invulling van deze nieuwe levensfase te vinden.

Gerard: nieuwe inzichten
Een paar weken terug waren Isette en ik in Epen op een prachtige locatie (oude burgemeesterswoning).

We troffen daar 6 andere koppels , ook allemaal benieuwd naar de cursus en de medecursisten.
Onze cursusleider slaagde erin om heel snel een open sfeer te creëren , waarin iedereen zich veilig voelde. Het waren drie interessante, leerzame, verrassende, soms emotionele, maar vooral boeiende dagen in een schitterende entourage met nieuwe kennissen, boeiende persoonlijke verhalen en interessante thema’s. Ik zou zo weer opnieuw drie dagen gaan, en dan niet alleen vanwege de omgeving, het wandelen, de yoga, de oefeningen of het heerlijke eten, maar vanwege nieuwe inzichten, zelfreflectie en ervaringen van anderen.

Marian: een doorstart maken
Een mooi en evenwichtig programma. Steeds in gesprek met de anderen, en als partners zit je steeds in een andere groep. Het is tenslotte ook ieder zijn eigen beleving en proces. En zonder je partner naast je praat het toch anders en soms vrijer. Een paar opdrachten vooraf hadden ons al aan het denken gezet en nieuwsgierig gemaakt. Mooi dat je toch al heel snel het gevoel hebt een familie te zijn ook al is ieders situatie toch weer anders. Maar voor allemaal blijft het straks toch een sprong in het onbekende diepe. Het werd ook afgewisseld met ontspanning, in ons geval met een mooie wandeling met een IVN-gids door het schitterende Geuldal en een yogales buiten op het gazon in de zon.

Toen ik in mei naar de voorlichtingsochtend ben geweest zei Wim (die we ook als trainer hadden in Epen) ‘het is zoiets als een doorstart maken’. En ik vond dat wel een goede metafoor. Ik ervaar het ook zo.