Blog

De levensverlengende dans van moeder en dochter

Je zou maar een moeder hebben van 87, die elke dag begint met een grote JA. Een moeder die bruist van de energie, elke ochtend anderhalf uur yoga en meditatie doet, volop danst en ook nog heel veel rust en wijsheid uitstraalt. Zoals ‘Gisteren is een droom en morgen een visioen. Leef dus elke dag goed. Dan is gisteren een mooie droom en morgen een visioen van hoop.’ Dochter Minou Bosua, 48 jaar, heeft zo’n moeder. Zelf voelt ze ’s ochtends bij het opstaan vaak een krachtig NEE!

En nu staan moeder en dochter samen op het toneel. Eerst zie je moeder Jopie op een bed geprojecteerd, terwijl ze haar ochtendyoga doet. Ongelooflijk hoe lenig dat lijf nog is, het resultaat van jarenlang gewoon blijven doen. Even later komt ze in levende lijve binnen gedanst, in haar engelachtige witte gewaad. Ik ben getuige van een boeiend spanningsveld tussen moeder en dochter. Ze houden zielsveel van elkaar, vooral de dochter steekt dat niet onder stoelen of banken. Maar terwijl dochter nog volop worstelt met zelfacceptatie en onverwerkt verdriet, straalt moeder balans, liefde en plezier uit.

De voorstelling laat je alle hoeken van het theater zien: het perspectief om zo levenslustig oud te worden, de pijn van het onverwerkte verdriet, de liefde tussen moeder en dochter, de uitdaging om er elke dag weer iets moois van te maken, de dochter die heen en weer geslingerd wordt tussen ontembaar enthousiasme en eenzaamheid, de kunst van het loslaten, de worsteling met de vraag: waar doe ik het voor?

Zelf noemt Minou haar voorstelling een levensverlengende dansavond. Op de website lees ik: ‘Minou heeft haar moeder Jopie beloofd haar te helpen met niet dood gaan. Jopie heeft daar allemaal dingen voor bedacht en leert haar dochter de rituelen van haar levensdrift. Bijvoorbeeld: zorg tenminste voor één levende plant, dans veel en zing iedere dag. Zo zwiert moeder vrolijk richting eeuwigheid, alsof het een soort omgekeerde euthanasie is. In het maatschappelijke debat over ouderen gaat het vaak over aftakeling, ontbrekende zorg en het levenseinde. Moeder mag niet dood is een ontroerende optimistische voorstelling voor iedereen met een onbedwingbare levensdrift, of juist een gebrek daaraan.’

Wat ik er vooral uit haal? Oud worden is een kunst, die je kunt leren.
En daar mag je je hele leven de tijd voor nemen.

Wim Ballemans,
Trainer/adviseur Stavoor

http://www.minoux.nl/