Blog

Vanuit revalidatie naar participatie

Onze secretaresse Jeanet Meijer vertelt over haar motorongeluk

Vakantie:
Spanje, B-124, Monistrol de Calders
11 juni 2018, 17.30 uur
KLIK! het licht gaat uit………………

Spanje, Vic
14 juni 2018, avondschemering
PLING! de duisternis trekt op………………

Jeanet Meijer op de motor

Ik lig op mijn rug als ik wakker word en kijk naar boven. Dit gaatjesplafond hebben we toch niet in de gehuurde woning waar wij op vakantie zijn? Een papegaai boven mijn bed? Een piratenlapje voor mijn linkeroog? Ik besef dat ik in een ziekenhuis lig. Ik kijk onder de lakens en zie tot mijn grote verbazing dat mijn linkerbeen in het gips zit!

Frank, mijn man, is blij dat ik weer redelijk bij kennis ben. Hij vertelt mij de tussenliggende dagen tig keer wat er aan de hand is, als ik ernaar vraag. Uiteindelijk laat hij uit wanhoop hele nare foto’s van mij en het ongeluk zien. Ik reageer telkens alleen maar met: “Oh, wat erg.” Niet doorhebbende dat het míj aanging.

De Spaanse chirurg zegt dat ik alle engeltjes op mijn schouder in één keer verbruikt heb. Nou, ik mag dus heel blij zijn dat ik het gras niet van de andere kant bekijk!

Van Frank hoor ik dat ik een ernstig motorongeluk heb gehad. Drie hersenbloedingen en een hersenkneuzing. De uitlaat op mijn bovenbeen, na een paar minuten ‘sudderen’ had ik een gat van
16 x 11 en 1 cm diep. Tja, die getallen vergeet je nooit meer! Mijn voet is in het nog draaiende achterwiel terecht gekomen. De voetzool wees richting knie en dat was anatomisch niet verantwoord.
Ik herinner mij helemaal niets van het ongeluk, ik merk alleen dagelijks de gevolgen ervan.

Jeanet op de motor in Spanje

Na twee weken ziekenhuis in Spanje, liggend in een vliegtuig naar Nederland en één week ziekenhuis hier, mag ik eindelijk thuis verder aansterken voor de komende operaties. Een ziekenhuisbed staat klaar in de woonkamer. Even checken hoe dat ligt. Mwao, wel ok. Al lijkt het alsof ik opgebaard lig met al die bossen bloemen rond het bed. Het is goed zo. Eindelijk weer thuis! Naast al die mailtjes, WhatsApp-berichtjes, telefoontjes, bezoekjes van familie, vrienden, vage kennissen en collega’s (zelfs waarvan je het niet verwacht, die maken het extra bijzonder), en dan ook nog al die kaarten… Wat voelt dat ontzettend goed!

Tja, soms gebeurt er iets in je leven dat alles totaal op z’n kop zet. Al mijn toekomstplannen, mijn hobby’s, mijn werk.

Op een gegeven moment ging ik een revalidatietraject van drie maanden in. Dan word je flink geconfronteerd met ellende van anderen om je heen. Moet ik voor de zekerheid iets meer gaan manken om vooral niet buiten de boot te vallen??

Ik heb mij voorgenomen dat ik mijn oude leven weer terug wil, niet een aangepast ‘nieuw’ leven. En daar werk ik, nu nog steeds, hard aan. Niemand kan tegen mij zeggen dat, als ik iets meer mijn best had gedaan, het dan wél goed gekomen zou zijn!

De psycholoog vertelt dat mijn hersenen een dusdanige klap hebben gekregen, dat het niet gek is dat ik dubbel zie (de 4e hersenzenuw is beschadigd), mij niet kan concentreren en zoveel vergeet. Om enkele voorbeelden te geven: ik zag een groot wit vlak en bedacht me ineens dat ik de koelkastdeur wagenwijd open had laten staan. En ik heb eens geprobeerd de deksel van de botervloot op een jampotje te draaien. Huh? Ja echt waar… En soms spullen terugvinden op bizarre plaatsen. Uit een hersenscan en uit neuropsychologisch onderzoek blijkt in maart 2019 dat alles goed afgelopen is. De hersenbloedingen waren te klein en op de verkeerde plaats om blijvende schade aan te richten. Ja, toen heb ik even zitten janken van blijdschap!

Jeanet bedient een drone

Nadelen:

  • Ik kan nooit meer hardlopen. Toch al geen hobby, maar het zal maar een keertje nodig zijn om een schuimbekkende hond te ontwijken.
  • Ik zal anders moeten leren lopen, want ik kan mijn voet niet meer afwikkelen.
  • Huppelen gaat niet meer. Niet dat ik dat vaak doe, maar het is toch een vrolijke bezigheid als ‘oudere jongere’ en (hopelijk) niemand je ziet.

Je zou het niet verwachten, maar voordelen zijn er ook!

  • Ik ben een jaar geleden gestopt met roken. Nooit eerder kwam er een goed stopmoment. Ahum, dat vond ik. Omdat ik geopereerd zou worden aan mijn enkel, was het o.a. voor de botaangroei beter om niet meer te roken.
  • Noodgedwongen, dat wel, ben ik geduldiger, flexibeler én makkelijker geworden. Nee, niet onverschilliger!
  • Met een knip in de vingers kan het leven voorbij zijn; genieten van het moment doe ik nu meer dan ooit.
  • Nooit kan ik meer mijn linkerenkel meer zwikken, want deze is vastgezet. 😊

Ook heb ik met Frank nieuwe hobby’s.

  • Fietsen vinden we eigenlijk veel leuker dan dat we altijd dachten. Omdat wandelen voorlopig niet meer gaat, is fietsen een logisch, maar toch ook zeer prettig gevolg.
  • Dronevluchten maken en filmen. Heel leuk om een bekende omgeving van boven te zien. Dat is een totáál andere beleving. En om prachtige natuur, op vakantie of waar dan ook, vast te leggen. Weet je wat ook geweldig is? Om naar urbex-locaties te gaan. Urbex?! Urbex is een samentrekking van ‘Urban Exploration’: het bezoeken van verlaten domeinen (ruïnes, verlaten fabrieken, verlaten kastelen, rangeerstations buiten gebruik enz.). Spannend, want je mag niet overal naar binnen. En vaak zijn het prachtige locaties.

De uiterwaarden bij Zutphen gezien vanuit een drone

Zeker positief, maar een heel ander punt: ik ben weer aan het werk bij Stavoor, maar in een ander team. Sinds 2020 ben ik secretaresse bij het VIZ-/PIZ-team, waar ik fijn samenwerk met iedereen! Ik voel dat ik van meerwaarde kan zijn. Het werk is leuk, de onderwerpen zijn tastbaar. Ik werk met plezier! Dit komt mede doordat mijn talenten, grote kennis en kunde van het digitale proces ook juist nu, in deze coronatijd, heel goed van pas komen voor het team PIZ/VIZ. Ik heb met veel plezier o.a. een taak op me genomen bij de ondersteuning van de webinars. Als teamleden elkaar nodig hebben bij de ontwikkelingen van deze tijd, geeft dat voor mij een mooie verbinding.

Maar goed, dit alles op een rijtje gezet:
Je weet nooit wat er gebeuren gaat, dat maakt het leven spannend!

Jeanet Meijer, secretaresse Vitaliteit in Zicht

Onze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken. Klik op 'Ik ga akkoord' om toestemming te geven voor het plaatsen van cookies. Lees meer over cookies