Eindelijk is het dan zover, na lang zoeken hebben we de juiste fiets gevonden. Een fiets waarmee je op het strand kunt rijden en dan niet zo’n lelijke fat-bike, maar een degelijk betrouwbaar karretje die het strand aankan. Het is een fiets geworden zonder derailleur, maar met ingebouwde versnellingen in de naaf en met een carbon riemaandrijving in plaats van een ketting. Heerlijk snorren op het strand en daarna de hogedrukspuit erop en klaar is Kees. Op naar Terschelling, de fietsen achterop de auto en het grote avontuur kan beginnen. Het is al weken prachtig weer, dus daar zal het niet aan liggen. Op naar Kaap Hoorn en daar het strand over. Wat een mul zand, niet doorheen te komen, dat gaat lopend al moeizaam, laat staan fietsend. Eenmaal bij de waterkant aangekomen is er allemaal zacht zand. De ietwat dikkere banden zuigen zich helemaal vast, dat gaat hem niet worden vandaag. Eenmaal weer terug bij de strandovergang staat een mountainbiker te puffen. ‘Het is geen doen vandaag’, zucht hij.
Maar wat blijkt, de truc is het getij. Je moet met laag water fietsen, dan is het drooggevallen strand zo hard als beton en dan gaat het prima. Dus een getijdenkaart gehaald bij een hengelsportzaak en ja, de volgende dag is het om 13.00 uur eb. Dan moet het dus lukken. Daags erop gaan we goed gemutst het strand op bij West aan zee en ja hoor, het is fantastisch, heerlijk zonnetje, wind in de rug en karren maar. Ter hoogte van paal 3 zwemmen de zeehonden met ons mee. Dit was dus de bedoeling, puur genieten.
Maar dan….
We komen uiteindelijke op het drooggevallen wad. Daar willen we eraf om lekker wat te eten bij de strandtent. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, het zand wordt steeds zachter en natter en uiteindelijk zak ik helemaal weg in het slib. Dik tot de enkels in het slijk glij ik alle kanten op, de mooie fiets verdrinkt bijna in de modder. We moeten terug en ook dat valt niet mee.
Ondertussen is het gaan regenen en fietsen we tegen de wind in het hele stuk weer terug. Het water komt op en stukken strand zijn steeds minder te berijden. Dat wordt hele stukken lopen en slepen met de fiets over het strand. Wat een nachtmerrie. Letterlijk met vallen en opstaan bereiken we de strandovergang bij Paal 8, de reddingsbootschuur. Daar slepen we de fietsen door het mulle zand en helemaal kapot komen we eindelijk op de parkeerplaats. Hèhè, we kunnen weer fietsen.
– Na drie keer schoonmaken is dit het resultaat –
Ik stap op de fiets om te trappen en hoor pats! De carbon riem is geknapt. Die moet normaal vier kettingen lang meegaan volgens de folder. Dat betekent helemaal geradbraakt nog ruim 4 kilometer lopen om weer thuis te komen.
Je kunt je nog zo goed voorbereiden en dan loopt het compleet anders dan je had gedacht. Een illusie armer en een ervaring rijker.
‘t Giet zoas t giet.
Boudewijn Waarbroek
Senior trainer Stavoor
