Elke dag lees ik een quote van de scheurkalender. Deze keer is het er een van Byron Katie:
Je intiemste relatie is de relatie met je gedachten.
Volgens Byron Katie heb je maar één keuze: of je gelooft je gedachten of je bevraagt ze. Klakkeloos je gedachten geloven leidt tot een wereld vol schuld, twijfels en stress. Ze bevragen maakt je wereld vrij en liefdevol.
We hebben in ons team afgesproken dat we om de beurt een blog schrijven. Wat houd je bezig, wat raakt je, wat kan boeiend zijn voor anderen om te lezen en waar ligt mogelijk een link met ons werk?
Elke keer brengt dit weer twijfels en lichte stress met zich mee. Komt er wel een bruikbaar idee? Heb ik hier al niet eerder over geschreven? Zal ik nog even wachten of er niet een beter idee komt? Ik heb tenslotte nog een week. Is dit wel interessant voor de lezer? Wat vinden mijn collega’s hiervan? Wanneer ben ik zo ver dat ik toch maar ga beginnen met tikken? Dit gebeurt er als ik mijn gedachten klakkeloos zou geloven: zo’n blog heeft geen meerwaarde, hier zit niemand echt op te wachten en het brengt mij zelf ook niet verder.
Als ik m’n gedachten bevraag wordt mijn wereld vrij en liefdevol. Hoe zie ik eigenlijk de dingen? Wat is voor mij van betekenis geweest? Waar wil ik bij stil staan? En wat is voor mij de moeite waard om te delen met anderen? Dit zoekproces levert altijd mooie, inspirerende gedachten, gesprekken, artikelen en foto’s op, die ik verzamel voor als mijn blog weer dient te verschijnen. Een paar van die pareltjes die ik tegen ben gekomen wil ik met jullie delen.
Frits de Lange, hoogleraar ethiek, is 65 jaar geworden en schreef een nieuw boek, ‘Eindelijk volwassen. De wijsheid van de tweede levensfase’. De uitdaging voor iedere 65-jarige spreekt me aan: “Wijs worden, dat kunnen we allemaal.” Naast dat zelfreflectie hierbij van belang is schrijft Frits dat het zo belangrijk is om met veel compassie en nieuwsgierigheid naar de wereld te blijven kijken. Ik ben zelf 62 jaar en werk gebruikelijk veel met groepen, waar het over deze nieuwe levensfase gaat. In deze coronatijd merk ik hoe ik snak naar verbonden blijven met de wereld en gepassioneerde mensen. En wat een vreugde dit oplevert als het gebeurt.
Frits de Lange
Praktijkvoorbeelden waarin ik veel moed en betrokkenheid bespeur raken me het meest. Zo lees ik wekelijks met veel plezier en bewondering de column van Loubna Laabid, wijkagente in Rotterdam-Zuid. Zij heeft dagelijks te maken met alles wat het leven in zo’n wijk lastig maakt. Ze vertelt in haar columns hoe ze ondanks de lastige situatie deze mensen toch probeert zo goed mogelijk te ondersteunen.
Ook de televisieserie De wasstraat raakte me zeer. Dit programma toont op een positieve manier de veerkracht van mensen die hobbel na hobbel trotseren om hun plek te vinden onder leiding van een zeer bevlogen eigenaar.
Het geeft voldoening om me te laten inspireren door het warme gevoel van deze gepassioneerde mensen. Het geeft rust dat deze blog klaar is en dat mijn verzamelmapje weer ruimte heeft richting de volgende blog.
Frans Hoeke
