Blog

Alles is anders in coronatijd

Accepteren en loslaten. Met ups en downs

Ja, alweer een verhaal over corona. Ik kan er niet omheen, het bepaalt nu eenmaal mijn leven op dit moment en zet alles op z’n kop. Dat is confronterend én heeft z’n mooie kanten, al valt het niet altijd mee om die te zien. Vooral de onzekerheid op m’n werk hakt er in. De cursussen Pensioen in Zicht liepen als een tierelier voordat tante corona op bezoek kwam. Nu liggen ze al enkele maanden plat. Niemand weet wanneer we weer aan het werk kunnen. Op een gegeven moment zijn de reserves op. Kunnen we op tijd weer aan de slag? Spannend.

Gelukkig slaap ik goed en dat is belangrijk om me overdag fit te voelen. Wandelen en fietsen zijn een vast onderdeel van de dag. Niet te lang zitten, veel bewegen. Dat heb ik in al die jaren als trainer meegepikt van onze deskundige inleiders op het gebied van gezondheid. Hetzelfde vitale gedrag zie ik bij mijn dierbare naaste collega’s en dat stimuleert me.

Het wegvallen van veel hectiek en dynamiek bevalt me ook wel. Minder in de auto, minder in de file, minder gejaagd, minder mensen om me heen. Een jaar lang geen bioscoop, concert of feest is best vol te houden. Als ik nu naar buiten kijk, het is half 10 ’s morgens, zie ik een witte wijk met verlaten straten. De auto’s van de tweeverdieners staan voor de deur. Vanmiddag komen de kinderen met de sleeën weer tevoorschijn. Winterpret, genieten. Niet alleen voor de kids, ook voor mij als toeschouwer.

Toch voel ik dat de onrust en frustratie langzamerhand onderhuids toeneemt. Ik reageer net iets sneller geïrriteerd naar mijn partner die, nu de scholen gesloten zijn, als onderwijzer vaker thuis is. Iets te veel uren zit ik op mijn iPad een spelletje te scrabbelen. Niet alleen omdat het ontspant, maar ook omdat het de tijd doodt. De tv staat langer aan, een boek lezen lukt niet goed. De bank maakt overuren.

Ik moet denken aan alle inzichten die ik in de loop der jaren heb meegekregen over een zinvol en plezierig leven nadat je gestopt bent met werken. Blijf nieuwsgierig, besteed aandacht aan je sociaal kapitaal, ga iets doen dat je nog nooit gedaan hebt, vraag jezelf af waar je je mee verbonden voelt. Allemaal wijze adviezen. Maar ook: je af en toe vervelen of down voelen hoort er ook bij.

Een van de verworvenheden van het ouder worden is de kunst van het relativeren en loslaten. Ik lees het verhaal van Raynor Winn en haar doodzieke partner, die alles verloren dat ze hadden en bij gebrek aan beter gingen wandelen. Tentje, rugzak en 48 pond per week te besteden. Na enkele weken afzien begint het echtpaar plezier, zelfs geluk te ervaren. Een handje vlierbessen, de zon op hun gezicht en de liefde voor elkaar. Dat Winn er later een bestseller over schrijft is niet de belangrijkste winst.

In de kerstvakantie heb ik mezelf toegestaan om even op de baalstand te staan. Daarna heb ik gelukkig de knop om kunnen zetten: standje strijdend ten onder of overleven. Maak er ‘strijdend overleven’ van, adviseerde een collega me. En dat neem ik ter harte.

We hebben het goed, dat besef ik. We hebben vrienden en familie waarmee we kunnen zoomen, we zijn gezond, hebben een fijn en ruim huis, genieten van ons prachtige kleinkind Isa en haar liefdevolle ouders. Ik heb een oude liefde voor aardrijkskunde opgepakt en volg nu een cursus Landschappen bij de HOVO (Hoger Onderwijs Voor Ouderen). Het idee dat ik mijn loopbaan anders zal afsluiten dan ik voor ogen had begint langzaamaan in te dalen. Accepteren en loslaten. Nu mag ik het zelf ondervinden. Met ups en down.

Wim Ballemans

HOVO (Hoger Onderwijs Voor Ouderen)

Boek Het Zoutpad van Raynor Winn

Artikel Volkskrant over Raynor Winn

Onze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken. Klik op 'Ik ga akkoord' om toestemming te geven voor het plaatsen van cookies. Lees meer over cookies