Dit weekend hebben we afscheid genomen van Tommie, onze hond. Hij kon niet meer op zijn poten staan. Intens samen beslissen, veel tranen, ook van de grote jongen die zich zo gehecht had aan dit beestje. Dit is – net als stoppen met werken – een proces van wikken en wegen. Wanneer is het goeie moment? Is het een eigen keuze of onvermijdelijk? Voelen en denken! Samen overleggen en laten ontvouwen hoe het gaat van moment tot moment.
Met dit afscheid van de dierbare hond Tommie komen andere herinneringen aan afscheid naar boven. Van mijn zus een paar jaar geleden, waken in de nacht. Van de jongen die het huis uit ging de wijde studentenwereld in. Van mijn moeder, omgevallen als een boom in de nacht.
Van deelnemers hoor ik vaak terug dat het stoppen met werken soms als verlies wordt ervaren.
Het roept andere verlieservaringen op. Vaak is het een confrontatie hoe je toen met het verlies bent omgegaan.
Ik voelde bij Tommie veel ‘zoet’ verdriet. Blij met zijn aanwezigheid tien jaar lang, zacht vel en zachte ogen. Een Turkse wolf, een verbinder met eigenheid, die vanuit zijn start in Turkije zo veel heeft bijgeleerd en altijd wat schrikkerig bleef.
Juist in deze week stuurde iemand die ik begeleid een prachtige tekst op:*
Wanneer we onze eigen wilde schoonheid aanvaarden,
wordt deze in het juiste licht geplaatst
en zijn we ons er niet langer scherp van bewust.
We verloochenen of ontkennen haar niet.
Weet een wolf hoe mooi ze is als ze springt?
Weet een poes welke prachtige vormen ze maakt als ze zit?
Wordt een vogel met ontzag vervuld door het geluid dat ze hoort als ze haar vleugels uitslaat?
Van deze dieren leren we ons te gedragen op onze eigen onvervalste manier
en niet terug te deinzen voor onze natuurlijke schoonheid of deze te verbergen.
Net als de dieren, zijn we gewoon, en dat is goed.
Ik wens allen een mooie mijmerende decembermaand en een nieuw jaar vol wilde schoonheid.
Lieneke Akkerman,
trainer Stavoor Pensioen in Zicht
*De ontembare vrouw – als archetype in mythen en verhalen
Auteur: Clarissa Pinkola Estes
